Το ‘χετε πιστέψει στ’αλήθεια, έτσι; Δεν κάνετε πλάκα! Δεν είναι ότι το βάζετε στους τοίχους σας covers μόνο για χαβαλέ. Πραγματικά το νιώθετε και το διαδίδετε! Πως είστε πριγκίπισσες, λέει. Και πως ρωτήσατε τον μπαμπά σας και σας διαβεβαίωσε πως ισχύει. Μας απειλείτε κι όλας, πως θα τα παρατήσετε όλα και θα φορέσετε το στέμμα σας. Σηκώνετε και τη μύτη ψηλά, μισοκλείνετε και τα μάτια και ζείτε το παραμύθι σας. Κρυστάλλινα γοβάκια, τιάρα, ξινισμένο ύφος, όλο το πακετάκι. Ώπα ρε Κέητ Μίντλετον προσγειώσου, που έβαλες φτερά στην κολοκύθα σου, την καβάλησες και πας…
Από τον Αδέσποτο
Συντάκτης του thebluez.gr για το Singlewoman.gr
Ξιπασμένα μικρά κοριτσάκια όλων των ηλικιών με σουφρωμένα στοματάκια, ιδιότροπα και αγενή απαιτούν από το μέσο άντρα να τους συμπεριφέρεται λες και είναι φτιαγμένες από κρύσταλλο, λες και του κάνουν χάρη που ασχολούνται. Πρέπει να κάνεις υπερ-προσπάθεια για να εξασφαλίσεις ένα χαμόγελο, μια κουβέντα, την προσοχή τους. Και μετά τι; Μετά πρέπει να την ιδρώσεις τη φανέλα. Προσεκτικά βήματα, μη στραβώσει η αυτού μεγαλειότης και χάσεις το κελεπούρι.
Να τη διεκδικήσεις, να την κάνεις να γουστάρει, να σου δώσει ευκαιρία, να βγείτε, να περάσει καλά, να σε τιμήσει με ένα πήδημα, όπου οκ, δώσε βάση τώρα φίλε… Ξέχνα πως είναι εύθραυστη εδώ. Εδώ την πας καρότσι, δίνεις πόνο επειδή έτσι το είδανε στην ταινία. Τί πα να πει πως έχεις ήδη εξαντληθεί από την υπερπροσπάθεια να φτάσεις μέχρι εδώ και δεν έχεις καμιά αντοχή πλέον να της τις βρέξεις με τη ζώνη σου – άσε που δεν ξέρεις και πως γίνεται. Άντε να της το πεις τώρα αυτό, πως δεν ήταν στη βασική σου εκπαίδευση, να σε βγάλει πρωτοσέλιδο πως είσαι κάνας Λάκης. Λες και δε ξέρεις πως όλες οι “πριγκίπισες” είναι online σε απευθείας μετάδοση μεταξύ τους, στραβοπηδάς μία στο Χαλάνδρι, μπαίνεις black list μέχρι και στο Βανκούβερ. Κάρχιες.
Σας βαρέθηκα ρε. Ψωνάρες, φωτοσοπιασμένες, υπερτιμημένες. Θα σας παρατήσουμε ρε, θα πάμε να γίνουμε και μεις πρίγκιπες, ξέρω γω – τι χρειάζεται; Άλογα; Έχουμε. Άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα (140 εγώ, 0-100 σε 8.5 δευτερόλεπτα, ζάντες αλουμινίου και καθίσματα bucket – κάτσε καλά).
Λες και μας δεν μας γέννησε μάνα, φυτρώσαμε σε κάνα λιβάδι. Λες και σκοπός της ζωής μας οφείλει να είναι το πως θα σας εξυπηρετήσουμε, πως θα κάνουμε τις ζωές σας ευκολότερες, πως θα προσαρμοστούμε στα ιδανικά και τα όνειρα σας. Πάρτε το αλλιώς γιατί σας βλέπω όλες στα 45 να πίνετε βιολογική μολόχα με στέβια, αγκαλιά με 2 γάτους στειρωμένους ακούγοντας Μποφιλίου και αναπολώντας τον Τάκη που στα 31 σας δεν σας έπαιρνε 40 τηλέφωνα τη μέρα για να τσεκάρει μην τυχόν στραβοκλάσατε, να φύγει του σκοτωμού από τη δουλειά του να έρθει να σας κρατήσει το χέρι στην δύσκολη στιγμή σας.
Γελάστε λίγο ρε, μην είστε δυσκοίλιες κάθε φορά που σας απευθύνουμε το λόγο. Πάρτε ένα τηλέφωνο, στείλτε ένα μήνυμα δε θα σας πέσει ο κώλος. Μιλήστε όμορφα, δεν είμαστε υποτακτικοί σας (οκ κάποιοι είναι, περί ορέξεως). Κάποια στιγμή να συζητήσουμε και ποιος πληρώνει στις εξόδους, έτσι; Κάντε ΜΙΑ ΦΟΡΑ την κίνηση να βγάλετε πορτοφόλι, κατά πάσα πιθανότητα θα πάθουμε ανακοπή από το σοκ, αλλά θα πάμε στον άλλο κόσμο ευτυχισμένοι, να λέμε πως δεν είναι αστικός μύθος η γυναίκα που προθυμοποιήθηκε μια φορά να πληρώσει! Το ζήσαμε κι αυτό!
Η φάση είναι ζόρικη. Δύσκολα περνάμε όλοι. Συναισθηματικά, ψυχολογικά, οικονομικά. Οι πριγκίπισσες περπατάνε μόνες σε δρόμους στρωμένους με ροδοπέταλα. Αν έχετε σκοπό να βαδίσετε σε άσφαλτο, πάρτε παρέα. Έχει πιο πολύ πλάκα. Πλάι πλάι με έναν κανονικό άνθρωπο, όχι με τον άι-Γιώργη καβάλα στ’ άλογο να πολεμάει τους δράκους σας. Δεν είναι τα πράγματα περίπλοκα, εσείς τα κάνετε έτσι. Χαλαρώστε.