Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, όπου τα παιδιά καθολικών οικογενειών πήγαιναν παραδοσιακά στο ιδιωτικό δημοτικό σχολείο που λειτουργούσε με την ευθύνη μοναχών (φρερ).
Διευθυντής εκεί ήταν ο Ν., που δεν ήταν φρερ και ήταν παντρεμένος με 2 παιδιά. Ο Ν. είχε την εκτίμηση όλων για την καλή δουλειά του και τις νέες μεθόδους διδασκαλίας που έφερνε στο σχολείο.
Όταν έφτασα στην τρίτη δημοτικού, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι πρέπει να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα με τον Ν ο οποίος παράλληλα ήταν και ο δάσκαλος μου στην τάξη, οικογενειακός φίλος και μακρινός συγγενής.
Με αργά αλλά σταθερά βήματα κατά την διάρκεια των μαθημάτων, ο Ν. με ωθούσε να αρχίσω να έρχομαι σε επαφή με τα γεvvητικά μου όργανα και το πώς μπορούν να μου προσφέρουν απολαυστικές στιγμές.
Όσο περνούσε ο καιρός, ασκούσε πιέσεις για να ικανοποιώ και τον ίδιο, κάτι το οποίο απέφευγα και με έφερνε σε αμηχανία.
Αυτό για 3 χρόνια μέχρι την έκτη δημοτικού, όπου ενημέρωσα τους γονείς μου ότι πλέον δεν χρειαζόμουν άλλα ιδιαίτερα.
Για την συμπεριφορά του δεν είχα μιλήσει με κανέναν ποτέ, μέχρι να φτάσω περίπου 20 χρονών, όπου έμαθα πως ο Ν. θα ξεκινήσει ιδιαίτερα στον ξάδελφο μου.
Εκεί ένιωσα ότι πρέπει να προστατέψω τον μικρό και είπα στην θεία μου και στην οικογένειά μου τα πάντα.
Επικράτησε μια μικρή αναταραχή στην τοπική κοινωνία, βγήκε στην επιφάνεια ότι ο Ν. συνέχιζε τις πρακτικές του, γονείς παιδιών πήγαν στον Εισαγγελέα αλλά αδιαφόρησε.
Τελικά, υπήρξε η πρόταση προς τον Ν., ή φεύγεις από το νησί ή θα σε κυνηγήσουμε.
Ο Ν. φυσικά και δέχτηκε να φύγει από το νησί, για κάποια χρόνια ακουγόταν πως δούλευε σε έναν φούρνο και μετά έγινε γνωστό ότι εργαζόταν σε ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας.
Ο Ν. δεν δικάστηκε ποτέ για τις πράξεις του, απλά εξαναγκάστηκε να πάει στην εξορία της Αθήνας.
Διώχνοντάς τον από το νησί οι περισσότεροι ένιωσαν ότι πήρε την τιμωρία που του άξιζε.
Ίσως, δεν ήθελαν να ακουστεί κάτι κακό για την καθολική εκκλησία και ότι τα παιδιά τους είχαν πέσει θύματα του.
Δεν τους ενδιέφερε ότι θα συνεχίσει να ασελγεί σε παιδιά, αρκεί να μην είναι τα δικά τους.
Τώρα στα 33 μου, νιώθω πολύ άσχημα που ο Ν. συνέχισε να είναι δάσκαλος και μπορεί να παραδίδει ακόμα ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά δημοτικού, νιώθω και αδύναμος γιατί δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω για να το αλλάξω.
Σε περιμένουμε το καλοκαίρι στην Σύρο να κάνεις κανένα podcast, έχουμε και εμείς τζιτζίκια!
Σε ευχαριστώ και εγώ που υπάρχεις.
Φραγκίσκος
(Αγαπητέ φίλε, να μιλάμε, να λέμε τις εμπειρίες μας, για να μην την βγάζουν καθαρή οι «πονηροί», να μην βλάπτουν άλλους ανθρώπους και για να μην μπορεί κανείς να πει «δεν ήξερα». Σας ευχαριστώ. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
Πηγή: pitsirikos.net
Το διαβάσαμε στο alithinesgynaikes.gr