Η αγάπη είναι ευθύνη, είναι υποχρέωση.
Ξέρω… στο άκουσμά της, πάει αμέσως ο νους σου στο κακό, όχι.
Υπάρχει και η όμορφη «υποχρέωση», δεν είναι όλα αγγαρεία.
Η «υποχρέωση» να φροντίζεις τον άλλον, να τον καταλαβαίνεις, να τον αγαπάς.
Η «υποχρέωση» να συγχωρείς τα λάθη του χωρίς να διαπραγματεύεσαι τα όριά σου.
Η «υποχρέωση» να συζητάτε και να λύνετε τα προβλήματα μαζί αντί για χώρια.
Η «υποχρέωση» να μένετε μαζί , ακόμα κι όταν γύρω σας το σύμπαν καταρρέει.
Η «υποχρέωση» που κανένας νόμος δεν ορίζει παρά μόνο η καρδιά.
Αν αγαπάς…
Δεν υπάρχει αγάπη χωρίς πίεση, χωρίς ευθύνες, θέλω και προβλήματα.
Δεν υπάρχει σχέση χωρίς σκαμπανεβάσματα.
Δεν υπάρχει γλύκα δίχως πίκρα, δάκρυ χωρίς χαρά.
Αυτά πάνε πακέτο κι αργά ή γρήγορα, θα σκάσεις πάνω τους.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι θα τρώνε ψάρι, πέφτοντας μόνο σε ψαχνό και ποτέ σε κόκκαλο.
Άνθρωποι που θέλουν να αγαπούν χωρίς πολλά πολλά.
Πρώτοι στο γέλιο, φευγάτοι στο στενόχωρο.
Νομίζουν πως είσαι κι εσύ ίδιος με τα βιώματά τους και δεν αφήνουν τον εαυτό τους να ζήσει τη διαφορά.
Τον αγαπάς ακόμα όμως και είσαι εδώ.
Δεν τον αδειάζεις.
Δεν βουτάς τα όνειρα σας, από το λαιμό.
Δεν καλοστήνεις τις τρικλοποδιές που πάνε να σας βάλουν.
Ό,τι εμποδίζει μια μεγάλη αγάπη, είναι μικρό.
Αλλιώς είναι μικρή η αγάπη.
Κι όταν σου βάζει τη φωτιά κι εξαφανίζεται, έχεις μία αξιοπρέπεια και καμία επιλογή.
Παρά μόνο να τον αφήσεις μόνο του, με τις επιλογές του.
Γιατί αν τον αγαπάς βαθιά κι αληθινά, θες όσο τίποτα να είναι ευτυχισμένος.
Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μακριά σου.
Ποσώ δε μάλλον όταν σου το δηλώνει, τότε είναι που κάνεις πιο πίσω από ποτέ.
Τόσο πίσω όσο έκανες στα θέλω σου, κάθε φορά που έτρεχε στην αγκαλιά σου να κλάψει σαν μικρό παιδί.