Εχω μια καλή ζωή. Ολοκληρωμένη. Με δυο όμορφα παιδιά. Που είναι δίπλα μου. Η μητέρα τους όχι. Εχουμε πάρει άλλους δρόμους. Εχω μια πολύ καλή δουλειά. Δόξα τω Θεώ.
Εδώ και χρόνια βρήκα μια γυναίκα σαν τα κομμάτια από το παζλ που ενώνονται τέλεια. Διαφέρουμε ηλικιακά πολύ. Και μένουμε σε άλλες πόλεις. Αλλά… Αλλά πες μου σε παρακαλώ.
Τι κάνεις όταν έχεις βρει έναν μοναδικό άνθρωπο που σε κάνει να γελάς; Που σε κάνει να είσαι ο εαυτός σου; Που σου βγάζει ό,τι καλύτερο έχεις μέσα σου; Που μπορείς να τον κοιτάς για ώρες και να τον αγαπάς για πάντα;
Είμαι αρκετά μεγάλος πια για να ξέρω τι είναι αγάπη. Και κυρίως έμαθα πια (με τον δύσκολο τρόπο) πως η αγάπη δεν σου χτυπά πολλές φορές την πόρτα. Μία. Αντε δύο αν είσαι τυχερός. Ποτέ τρεις.
Είναι μερικοί άνθρωποι που θαρρείς φτιάχτηκαν για σένα. Λες και όλοι οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν για να ταιριάξουν τα πάντα. Στην αγκαλιά. Στο φιλί. Στο γέλιο.
Τι κάνεις λοιπόν Σταυρούλα μου, όταν δεν μπορείς να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο; Περιμένεις; Απομακρύνεσαι; Ξεχνάς;
Πώς να ξεχάσεις;
Δημήτρης
Πηγή: ekirikas.com