Είμαι 31 ετών και εργάζομαι εδώ και πέντε χρόνια σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας εστίασης. Είμαστε αρκετοί συνάδελφοι και το κλίμα ήταν πάντα καλό ανάμεσά μας. Είμαστε οι ίδιοι και τα 5 χρόνια που εργάζομαι και ένας από τους λόγους που πάω χαρούμενη στη δουλειά είναι εκείνοι, γιατί περνάει πολύ ευχάριστα μαζί τους η ώρα.
Με το μόνο που δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα πάρε δώσε, είναι με ένα συνάδελφό μου 10 χρόνια μεγαλύτερο από εμένα. Είναι λίγο περίεργος και ιδιότροπος και δεν τον θέλω κοντά μου. Κάνει κάτι τρελά: τους αγκαλιάζει όλους, τους φιλάει στο μάγουλο, ακόμα και εμένα έτσι στο ξεκάρφωτο, αλλά προσπαθώ να τον αποφεύγω. Δεν θέλω τέτοιες οικειότητες. Με εκνευρίζει το στυλάκι του και τον έχω και για λίγο χαφιέ.
Τις προάλλες ήρθε σπίτι μου να μου φέρει ένα ντοσιέ, που είχα αφήσει στη δουλειά και το χρειαζόμουν οπωσδήποτε. Είναι ο μόνος που μένει κοντά μου και αφού προσφέρθηκε γυρνώντας σπίτι του να μου τον φέρει, δέχτηκα.
Δεν τον άφησα να μπει σπίτι μου. Του άνοιξα, πήρα το ντοσιέ και αφού τον ευχαρίστησα, όπως έκανε να φύγει με πλησίασε και με φίλησε στο στόμα! Τινάχτηκα σαν να με είχε χτυπήσει ρεύμα. «Τι έκανες εκεί ρε ηλίθιε;», του είπα, αλλά εκείνος ατάραχος χαμογέλασε ειρωνικά και έφυγε σαν να μη συνέβη τίποτα.
Γενικά αισθάνομαι σαν να με βίασαν. Να πω ότι του είχα δώσει θάρρος, αμ δε. Με τί δικαίωμα ήρθε σπίτι μου παντρεμένος άνθρωπος και έκανε τέτοιο πράγμα; Αν πάνω στη στιγμή ερχόταν ο φίλος μου τί θα του έλεγα;
Δεν θέλω να κάνω παράπονα στη δουλειά, μη τον διώξουνε και το έχω και βάρος. Έχει οικογένεια και παιδιά πίσω του, αμαρτία είναι. Αλλά και αυτό που έκανε να μείνει ατιμώρητο; Δεν το έχω πει σε κανέναν, ούτε καν στο φίλο μου, γιατί θα τον περιλάβει και ποιος τον είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Ξέρω ότι δεν είναι δικό μου το λάθος και ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ψυχολογικά προβλήματα. Αν είναι έτσι να νοσηλευτεί και όχι να γυρνάει και να φιλάει την κάθε μία. Επιτρέπεται τέτοια συμπεριφορά μέσα στο σπίτι μου;
Βάνα