Είμαι παντρεμένη με τον άντρα μου 24 χρόνια και το περισσότερο διάστημα τα πηγαίναμε καλά. Μόλις ένα χρόνο μετά το γάμο μας, έμεινα έγκυος στο πρώτο μας παιδί.
Χαρήκαμε πολύ και οι δύο, ήταν κάτι, που το θέλαμε, αλλά στα μισά της εγκυμοσύνης άρχισε να φέρεται παράξενα και ανακάλυψα, ότι τα είχε μπλέξει με μία συνάδελφό του.
Το συζητήσαμε και μου εκμυστηρεύτηκε, ότι του είχε πέσει κάπως βαρύ το ότι θα γίνει πατέρας και ήθελε να ξεδώσει. Το ξεπεράσαμε και 4 χρόνια αργότερα ξεκινήσαμε προσπάθειες για δεύτερο παιδί.
Ήταν όλα καλά μέχρι, που στα 39 του άρχισε πάλι να φέρεται περίεργα. Υποψιάστηκα, ότι άρχισε πάλι τα ίδια, αλλά χωρίς αποδείξεις δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Αρνήθηκε τα πάντα και ξαναέγινε ο σύζυγος, που ήξερα, στοργικός και γεμάτος ενδιαφέρον για μένα. Παρόλο, που πληγώθηκα πολύ, συνέχισα να είμαι παντρεμένη μαζί του. Δεν το έβαλα κάτω, είχαμε εξάλλου δύο παιδιά.
Βαθιά μέσα μου, δεν τον πίστεψα, ότι ήταν αθώος. Εκείνη την εποχή ήρθε στη δουλειά ένα νέο παλικάρι και ήρθαμε κοντά. Ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω. Σχέση δεν κάναμε, αλλά ήθελα να κάνω τον άντρα μου να νιώσει, όπως ένιωσα κι εγώ. Απλά στέλναμε κανένα μηνυματάκι που και που. Όταν ο άντρας μου βρήκε τυχαία ένα μήνυμά του, τα έχασε και τα έβαλε μαζί μου, αλλά εγώ κατά βάθος χάρηκα. Ήθελα να δει, πώς είναι να είσαι στην άλλη πλευρά.
Πριν δυο χρόνια, με έβαλε πάλι σε υποψίες. Ξέρω, ότι έμπλεξε πάλι με άλλη. Βρήκα προφυλακτικά στην τσέπη του, αλλά και πάλι αρνείται να παραδεχτεί το οτιδήποτε.
Αυτή τη φορά δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι. Δεν τρώω, δεν κοιμάμαι και προσποιούμαι, ότι όλα είναι οκ. Η ιδέα να τον αφήσω και να φύγω με τρομάζει, αλλά είναι τόσο περίπλοκο.
Δεν ξέρω, τί να κάνω. Τί με συμβουλεύετε;
Νεφέλη