Είμαι 30 χρονών και σε σχέση τα τελευταία τρία χρόνια. Ο φίλος μου είναι 28 ετών, στρατιωτικός και λείπει για μεγάλα διαστήματα. Τον πρώτο καιρό περνάγαμε πολύ καλά, αλλά πλέον η δουλειά του απαιτεί να λείπει τέσσερις και πέντε μήνες σερί. Στην αρχή είπα θα κάνω υπομονή και θα τον περιμένω. Ο καιρός όμως περνάει και το βιολί αυτό με τη δουλειά του δεν βλέπω να αλλάζει. Από ένα σημείο και μετά κουράστηκα να μένω πίσω και να περιμένω.
Είναι και το άλλο. Θέλει να κάνει μαζί μου οικογένεια, αλλά όχι τώρα. Σε πέντε χρονάκια, μου λέει, καλά είναι. Γνωρίζω ότι αγαπάει πολύ τη δουλειά του, αλλά τα έχουμε ήδη τρία χρόνια. Να περιμένω άλλα πέντε, το βρίσκω υπερβολικό και περιττό.
Τον προηγούμενο μήνα μου έφερε η αφεντικίνα μου στο μαγαζί που δουλεύω ένα νέο συνάδελφο, ο οποίος ανέλαβε το τμήμα αντρικών εσωρούχων.
Είναι μόλις 21 ετών, αλλά έχουμε απίστευτη χημεία. Βγήκαμε ραντεβού, ξαναβγήκαμε ραντεβού και από τότε είμαστε αχώριστοι. Κάνουμε σεξ κάθε μέρα (εκτός δουλειάς πάντα) και είναι καταπληκτικό. Το παιδί ξέρει να απογειώνει μία γυναίκα. Τόσο καλό σεξ δεν είχα δει ούτε στα όνειρά μου. Στη δουλειά είμαστε κύριοι και δεν δίνουμε κανένα δικαίωμα, αλλά όταν σχολάμε του δίνουμε και καταλαβαίνει.
Όλο αυτό το διάστημα ο φίλος μου λείπει και δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Ξέρω ότι θα έρθει κατευθείαν σε μένα όταν επιστρέψει, αλλά και πάλι δεν μου αρκεί. Η σχέση αυτή που έχω με το «μικρό» με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μου λείπει πολύ μία κανονική σχέση.
Με φροντίζει, είναι πάντα δίπλα μου και μου φέρεται, όπως δεν μου έχει φερθεί ποτέ κανένας μέχρι τώρα. Διασκεδάζουμε και με κάνει να αισθάνομαι τον ενθουσιασμό μιας έφηβης που πρώτη φορά τα έφτιαξε με αγόρι. Κανονίζουμε εκδρομές τα σαββατοκύριακα, βόλτες στην παραλία, φαγητό έξω, ξενυχτάμε, χορεύουμε και φέρομαι σαν ερωτευμένη μαθητριούλα. Ζω ξανά μετά από πολύ καιρό. Είχα ξεχάσει πώς είναι να ζεις.
Δεν θέλει ακόμα να παντρευτεί και να κάνει παιδιά και το κατανοώ απόλυτα μιας και είναι μόλις 21. Ο φίλος μου από την άλλη είναι 28, έχει μόνιμη δουλειά, τα έχουμε τρία χρόνια και θέλει να περιμένουμε και άλλα πέντε.
Ξέρω ότι με το «μικρό» δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ, κυρίως λόγω της διαφοράς ηλικίας. Είναι ακόμα παιδί και φαίνεται έντονα κάποιες στιγμές. Ωστόσο περνάω τόσο καλά μαζί του που θέλω να το ζήσω μέχρι όσο πάει.
Από τη μία μεριά έχω βαρεθεί με το φίλο μου και θέλω να κάνω τη μεγάλη αλλαγή, από την άλλη όμως φοβάμαι μήπως ξεβολευτώ από μία στρωμένη σχέση και στο τέλος μείνω τελείως μόνη και βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Όταν είσαι βολεμένος και σκέφτεσαι εκ του ασφαλούς, είναι φυσικό να σου δημιουργούνται αμφιβολίες. Αν δεν ρισκάρεις όμως πως θα ζήσεις;
Σίλια
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Την περιμένουμε στο info@singlewoman.gr