Μια ζωή ο μπαμπάς έλεγε «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Από την πρώτη δημοτικού μέχρι και που τελείωσα το πανεπιστήμιο αυτή ήταν η μοναδική πατρική “συμβουλή”, αν θέλετε. Κι εγώ η ανόητη τον πίστεψα… Κι όχι μόνο τον πίστεψα, αλλά αγνοώντας παντελώς τη γνωστή λαϊκή παροιμία του θυμόσοφου λαού μας, δεν ρώτησα, παρόλο που δεν ήξερα. Κι αυτό μου πήρε 39 ολόκληρους χειμώνες κι άλλα τόσα καλοκαίρια για να το συνειδητοποιήσω.
Και να που διορίστηκα στο δημόσιο. Και παντρεύτηκα κι έκανα κι αμέσως δυο παιδιά. Μη χάσω και δεν γίνω μάνα τον πρώτο κιόλας χρόνο έγγαμου βίου. Ντροπή! Τι θα λέει η γειτόνισσα που θα με βλέπει άτεκνη, άνω των 30, να βολταρίζω και να ταξιδεύω με τον σύζυγό μου, αντί να ολοκληρωθώ ως γυναίκα και να ανακαλύψω το θαύμα της ζωής μέσα στα μάτια των παιδιών; Άντε και κάναμε και τα παιδιά λοιπόν… Μήπως ήρθε τώρα η ώρα να δρέψω τους καρπούς των κόπων μου;
Φταίω εγώ που δεν ρώτησα τον μπαμπά μου τι εννοεί με τον όρο «αγαθά». Φταίω εγώ που δεν χτύπησα το χέρι και δεν βροντοφώναξα πως εγώ απλά θέλω να γίνω ευτυχισμένη. Κι ευτυχία για μένα είναι στα 39 μου να έχω αναμνήσεις από μαθητικές κοπάνες, από εκδρομές με μια παρέα, από φοιτητικό αραλίκι, από στιγμές με τον σύζυγό μου κι ας έχω γίνει μάνα. Τι σημαίνει «τώρα έγινες μάνα». Μάνα έγινα. Δεν υπέγραψα συμβόλαιο εγκλεισμού.
Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα «αγαθά» για τα οποία κόπιασα; Δεν νιώθω ευτυχισμένη.
Η συνέχεια εδώ
*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.