Όταν ήμουν στην Α’ λυκείου με βίασαν σε ένα πάρτι τρεις συμμαθητές μου. Ήμουν μόλις 15 χρονών. Έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε και το έχω πει μόνο σε τέσσερα άτομα. Την τελευταία φορά που το εκμυστηρεύτηκα σε κάποιον ήταν πριν από 3 χρόνια. Εκείνο το βράδυ μου είπαν να μην τολμήσω να το πω σε κανέναν, αλλιώς θα μου έκαναν τη ζωή κόλαση. Με έκαναν να πιστέψω ότι ήταν δικό μου λάθος και έτσι από φόβο και ντροπή δεν είπα κουβέντα.
Προσπάθησα να το ξεχάσω και εν μέρει το πέτυχα. Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να μη θυμάμαι, έρχονται όμως στιγμές που κάτι πυροδοτεί τη μνήμη μου και βλέπω τις εικόνες ολοκάθαρες μπροστά μου. Για μία ακόμα φορά αισθάνομαι ανίκανη και αδύναμη. Είναι σαν να με βιάζουν ξανά και δεν μπορώ να αντιδράσω.
Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που με βίασαν, ούτε όμως και η τελευταία. Την πρώτη φορά ήμουν 14 χρονών και με βίασε ένας άντρας 11 χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήμουν μικρή και αφελής και νόμιζα ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του. Εκείνος πάλι δεν ήταν παρά ένας χειριστικός εκμεταλλευτής που ήξερε τις ανασφάλειές μου και πατούσε πάνω τους. Η τρίτη και τελευταία φορά που συνέβη ήμουν 18 χρονών και με βίασε κάποιος, με τον οποίο είχαμε σχέση.
Πάντα ήμουν άβουλη, εκτός από αφελής γι’ αυτό και στις τρεις περιπτώσεις πίστεψα ότι ο βιασμός ήταν δικό μου λάθος και ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα να παραπονεθώ από τη στιγμή που επέτρεψα να μου συμβεί. Φυσικά και δεν συναίνεσα, αλλά η αδυναμία μου να αντιδράσω και το γεγονός ότι δέχτηκα παθητικά ό, τι μου έκαναν ήταν αρκετά για να μην πω τίποτα.
Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι ευθύνη της γυναίκας να προστατεύει τον εαυτό της, για να μην της συμβεί τίποτα. Και εγώ της ίδιας άποψης είμαι. Μία γυναίκα πρέπει να ξέρει να προφυλάσσεται και να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Αυτό όμως δεν δίνει κανένα δικαίωμα σε κανέναν και δεν δικαιολογεί τις φρικτές του ενέργειες. Δεν ήμουν παρά ένα παιδί όταν βιάστηκα και ένα παιδί υποτίθεται ότι δεν πρέπει να ανησυχεί για τέτοια πράγματα.
Κάποιοι σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί δεν πήγα ποτέ στην αστυνομία να το καταγγείλω ή γιατί δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από κανέναν για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Όταν σε βιάζουν, όταν σε κακοποιούν, όταν σε απειλούν είναι σαν να σου παίρνουν τη φωνή. Όταν είσαι παιδί είναι ακόμα χειρότερο. Το μυαλό δεν έχει ωριμάσει ακόμα και φοβάσαι τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα ή αν θα σε πιστέψουν.
Φοβάσαι μήπως αυτό που σου συνέβη επηρεάσει τη ζωή σου, το σχολείο ή την οικογένειά σου. Φοβάσαι μήπως οι απειλές που ξεστόμισαν οι βιαστές γίνουν πραγματικότητα, εάν μιλήσεις. Φοβάσαι μήπως έμεινες έγκυος ή κόλλησες κάποια ασθένεια γι’ αυτό μη θεωρείς και τόσο περίεργο που λίγες γυναίκες βγαίνουν και μιλούν ανοιχτά.
Η ζωή μου δεν σταμάτησε σε κανένα από εκείνα τα βράδια. Έχω τρία παιδιά και έναν άντρα που τον λατρεύω και με λατρεύει. Υπήρξα τυχερή στη ζωή μου. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τις μνήμες από το να επιστρέψουν. Βλέπω συχνά εφιάλτες και πετάγομαι μέσα στον ύπνο μου κλαίγοντας. Ο άντρας μου με αγκαλιάζει και με σφίγγει δυνατά λέγοντάς μου ότι είμαι ασφαλής και ότι με αγαπάει πολύ. Μόνο έτσι ηρεμώ και ξανακοιμάμαι.
Καμιά φορά όταν οδηγώ και παίξει το ράδιο κάποιο τραγούδι που άκουγα σαν παιδί, αλλάζω αμέσως σταθμό. Δεν θέλω να θυμάμαι. Δεν θέλω να βλέπω και να ακούω τίποτα που να μου θυμίζει το παρελθόν. Τα κατάφερα και επέζησα. Είμαι τυχερή γιατί έχω καλούς φίλους και μία αγαπημένη οικογένεια που παρόλο που δεν γνωρίζουν τίποτα, με αγαπούν πολύ και με υποστηρίζουν γιατί ξέρουν ότι αξίζω σαν άνθρωπος να αγαπηθώ.
Ό, τι κι αν σου συμβεί, να θυμάσαι ότι δεν είσαι μόνη, ούτε φταις. Σου αξίζουν τα καλύτερα. Διεκδίκησε τα.
Πηγή: scarymommy.com