Και εγώ και ο αρραβωνιαστικός μου είμαστε 30 ετών και για λίγο μένουμε στο σπίτι των γονιών μου μέχρι να ολοκληρωθεί το σπίτι που χτίζουμε. Δεν γινόταν να πληρώνουμε ενοίκιο και να φτιάχνουμε και καινούργιο σπίτι γι’ αυτό οι γονείς μου προσφέρθηκαν να μας φιλοξενήσουν, ώστε να γλιτώσουμε τα μισά έξοδα. Μέσα στα πολλά έχουμε και ένα γάμο στο τέλος του επόμενου έτους και η βοήθεια των γονιών μου ομολογώ ότι ήρθε εξ ουρανού.
Στην αρχή το είδαμε και οι δύο ως τη μεγαλύτερη βοήθεια και το καλύτερο δώρο που μπορούσε να μας τύχει. Στην πορεία όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε σεξ από φόβο μην ακουστούμε. Κάθε φορά το κάνουμε στα μουλωχτά μη και μας ξεφύγει καμιά κραυγούλα και γίνουμε αντιληπτοί. Δεν το ευχαριστιόμαστε όπως το ευχαριστιόμασταν κάποτε.
Με τον καιρό απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον και αιτία δεν είναι μόνο το σεξ. Δουλεύουμε πολλές ώρες και βλεπόμαστε ελάχιστα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τον αγαπώ και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αυτός είναι ο άντρας που θέλω να παντρευτώ, αλλά ανησυχώ για την πορεία της σχέσης μας.
Φοβάμαι ότι μέχρι να είναι έτοιμο το σπίτι εμείς θα έχουμε χωρίσει. Είμαστε πολύ στριμωγμένοι οικονομικά και δεν ξοδεύουμε ούτε για ένα weekend κάπου μόνοι μας. Νιώθω σαν να είμαι σε αδιέξοδο. Από τη μία θέλω να χαρούμε ο ένας τον άλλον, από την άλλη όμως δεν θέλω να δώσω κανένα δικαίωμα στους γονείς μου και φανεί ότι καταχράζομαι την φιλοξενία τους.
Ένα χρόνο πριν ήταν όλα καλά, αλλά πλέον ζούμε μέσα στη μιζέρια. Καμιά ιδέα για το πώς να διορθώσω την κατάσταση;
Ελένη