Πριν λίγο καιρό μπήκα στο αυτοκίνητο μου για να πάω να πιω ένα ούζο με την οικογένεια. Δεν μου πέρασε ούτε μία στιγμή από το μυαλό, την ώρα που αποφασίζαμε που θα πάμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο, τι θα συνέβαινε σε λίγα λεπτά. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι ωραίο καιρό είχε, πόσο τυχερή ήμουν που είχα γύρω μου ανθρώπους που αγαπούσα, πότε θα φύγω εκείνο το ταξίδι που έχω προγραμματίσει εδώ και μήνες. Όλα ήταν τακτοποιημένα.
Το μόνο που χρειάστηκε ήταν μερικά δευτερόλεπτα να ανάψει το φανάρι, να ξεκινήσω και να καρφωθεί πάνω μου μηχανή μεγάλου κυβισμού. Ο οδηγός δεν είδε ότι είχε κόκκινο επειδή ήταν αφηρημένος. Μέσα σε δευτερόλεπτα είδα τη μηχανή να έρχεται καταπάνω μου, να συγκρούεται με το αυτοκίνητο και δύο ανθρώπους να κείτονται στην άσφαλτο ακίνητοι. Μέσα σε δευτερόλεπτα ένιωσα να χάνεται όλη η ζωή από μέσα μου, να νιώθω το χρόνο να παγώνει και να παρακαλάω το θεό με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να σώσει αυτούς τους ανθρώπους.
Ο θεός με άκουσε. Έτρεξα τρέμοντας σε νοσοκομεία, κράτησα ένα χέρι που πονούσε και κατάφερα να αναπνεύσω ξανά όταν ο οδηγός βγήκε μετά από λίγες ώρες από το νοσοκομείο περπατώντας. Ήταν καλά. Είπα πως όλα τελείωσαν. Κι όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που η αναπνοή γέμισε τους πνεύμονες μου, τότε ξεκίνησε και το δράμα μου.
Ο οδηγός έκανε αρνητική δήλωση ατυχήματος. Προφανώς τον συμβούλευσαν πως μπορεί να…
Η συνέχεια εδώ
*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.