Με αφορμή το υπέροχο άρθρο σας για τη νεύρωση στομάχου, σε πολλά από τα σημεία του οποίου ταυτίστηκα και με άγγιξε πραγματικά, ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις και κάποια δικά μου βιώματα σχετικά με το θέμα.
Η γνωριμία μου με τη συγκεκριμένη πάθηση ξεκινάει στα 18 μαζί με τις πανελλήνιες. Άγχος, καφέδες, ξενύχτια, απώλεια μαλλιών, στομάχι χάλια, καμία βοήθεια από το περιβάλλον και τους γύρω μου. Ήταν η πρώτη φορά που μαζί με το στομάχι έπαθα και κρίση πανικού μη ξέροντας πώς να το αντιμετωπίσω. Ήταν πραγματικά άσχημο και νόμιζα ότι θα πέθαινα, ευτυχώς δεν κράταγε πολύ…
Ένα άλλο καλοκαίρι και πάλι στα 20 μετά από κάποιες δυσκολίες σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, το πρόβλημα επέστρεψε πολύ πιο έντονα όμως. Άπειρο σφίξιμο στο στομάχι, κρίσεις άγχους, καθόλου ύπνος και συμπτώματα κατάθλιψης, τα οποία δεν υποχωρούσαν. Ήταν κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο για μένα και για τους γύρω μου μιας και σαν άνθρωπος είμαι αρκετά εξωστρεφής, επικοινωνιακός και χαρούμενος. Η οικογένεια ανήμπορη να βοηθήσει, οι φίλοι ελάχιστα… αρκετά γιατροσόφια δοκιμάστηκαν πάνω μου από χάπια γιατρών για το στομάχι, αγχολυτικά μέχρι και το ξεμάτιασμα (!) όλα είχαν ελάχιστο αποτέλεσμα. Ακόμα περισσότερα ήταν τα λόγια των γύρω μου. Μη το σκέφτεσαι, ηρέμησε, κανείς κακό στον εαυτό σου, όλα καλά θα πάνε κτλ.
Η αλήθεια όμως ήταν ότι όλα όσα μου συνέβαιναν ήταν ένας φαύλος κύκλος. Το συσσωρευμένο άγχος και η πίεση που ένιωθα μου έκαναν το στομάχι χάλια. Το στομάχι από την άλλη μου δημιουργούσε ανορεξία, πόνο, ζάλη, φοβίες, άσχημα συναισθήματα και σκέψεις, τα οποία με τη σειρά τους ανατροφοδοτούσαν το άγχος μου και πάλι από την αρχή. Ο μόνος τρόπος για να σπάσω αυτόν το κύκλο ήταν να βγω έξω από τη φούσκα της ασφάλειάς μου, να αλλάξω τρόπο σκέψης και να σκεφτώ κόντρα σε όσα ένιωθα και σε όσα ερεθίσματα είχα από το περιβάλλον μου. Όπως και έγινε μετά από πολύ κόπο. Σε δύο μήνες ήμουν πολύ καλύτερα με προίκα κάποιες άσχημες μνήμες και 5 κιλά ελαφρύτερος. Θα μου πεις φθηνά την έβγαλες υπάρχουν και χειρότερα…
Στη συνέχεια μια απ΄ τα ίδια και χειρότερα στο στρατό, τα ίδια μετά από ένα δύσκολο χωρισμό, τα ίδια και πριν ένα μήνα μετά από μια δύσκολη και απαιτητική χρονιά στη δουλειά.
Τώρα είμαι λίγο καλύτερα, κυρίως γιατί ξέρω πως να το διαχειρίζομαι. Δεν είμαι παιδί πλέον αλλά 34. Και το σημαντικότερο απ’ όλα που θέλω να επικοινωνήσω είναι ότι τελικά δεν έπρεπε να μοιρολατρώ ή να καυχιέμαι για τα προβλήματα που μου προκαλεί το άγχος και η νεύρωση στομάχου αλλά να μπορώ να διδαχτώ από αυτές τις δυσκολίες.
Και τα διδάγματα που πήρα είναι ότι σε οποιοδήποτε τομέα της ζωής μου ποτέ μα ποτέ ξανά δεν θα πρέπει να ζω για τους άλλους, να προσπαθώ να ικανοποιώ και να ευχαριστώ τους άλλους και να είμαι το ¨καλό παιδί¨ όλων. Γιατί τα καλά παιδιά όπως φαίνεται καταλήγουν με νεύρωση στομάχου και με κρίσεις πανικού στην καλύτερη…
Θα πρέπει να βάζω πάνω απ’ όλους και όλα τον εαυτό μου και τη ψυχική μου υγεία και ισορροπία γιατί μόνο έτσι θα είναι ευτυχισμένοι και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Θα πρέπει να βάζω όρια σε όλους και όλα. Να απομακρύνω τοξικές συμπεριφορές και αρνητικές ενέργειες από κοντά μου και να μάθω να κλείνω τα αυτιά μου σε όσες προέρχονται από ανθρώπους που δεν μπορώ να αποφύγω. Θα πρέπει να βάζω τέλος εκεί που πρέπει όταν πρέπει! Βασικότερο από όλα αυτά όμως και αυτό που θέλω να περάσω σαν μήνυμα πιστεύω πως είναι ο τρόπος σκέψης και η αντίληψη που πρέπει να υπάρχει στον καθένα και τη καθεμία για τα πράγματα. Όποιες μα όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες δεν θα πρέπει ούτε να απογοητευόμαστε, ούτε να κλαψουρίζουμε ούτε να δημιουργούμε θύελλες και δράκους. Όλοι και όλες θα πρέπει να είμαστε μόνο αισιόδοξοι όσο κλισέ και αν αυτό ακούγεται, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι για το θαύμα που ζούμε. Γιατί η ηδονή που μας γεννά είναι ένα θαύμα και σ’ αυτό το θαύμα μόνο αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία ταιριάζει.
Θα πρέπει να μας ρίχνουν στη κόλαση και να σκεφτόμαστε πως θα ανοίξουμε δρόμο για να περάσουμε και όχι να κατασκευάζουμε μόνοι μας μικρές δυστυχίες. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε νευρώσεις και άγχη και λοιπές διαταραχές. Ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να τις αντιμετωπίσω και εγώ …
Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μου μαζί σας.
Άγγελος