Η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ δύσκολη και την πέρασα «μπαλάκι» από συγγενείς σε αναδόχους και από ανάδοχους σε συγγενείς. Οι γονείς μου ήταν το πιο φρικτό είδος γονέων που μπορούσε να υπάρξει. Με ξεχνούσαν από δω κι από κει, σε πάρκινγκ, σε καταστήματα, στην παιδική χαρά και μία φορά που βρέθηκε ένα καταπληκτικό ζευγάρι που θέλησε να με υιοθετήσει, οι δικοί μου μπλόκαραν την υιοθεσία. Έκοψα κάθε επαφή μαζί τους όταν ήμουν 19 ετών και από τότε δεν τους έχω ξαναμιλήσει.
Παρά τον τρόπο που μεγάλωσα, τα πήγα αρκετά καλά στη ζωή μου. Σπούδασα, αγόρασα δικό μου σπίτι, δικό μου αυτοκίνητο και έχω μία πολύ καλή δουλειά.
Το πρόβλημά μου είναι ότι εδώ και χρόνια κάθε φορά που με ρωτούν για τους γονείς μου, λέω ότι δεν ζουν, ακόμα και σε άτομα που είναι φίλοι και κολλητοί μου. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα. Μου ήταν πολύ πιο εύκολο να πω ότι δεν ζουν παρά να αρχίσουν οι ερωτήσεις σχετικά με το παρελθόν μου και διάφορες συζητήσεις που δεν είχα καμία όρεξη να κάνω.
Εδώ και κάποιους μήνες βγαίνω με ένα αγόρι που ήμασταν πολλά χρόνια φίλοι, αλλά πρόσφατα καταλάβαμε ότι συμβαίνει κάτι παραπάνω μεταξύ μας. Το πρόβλημα είναι ότι νομίζει ότι οι γονείς μου έχουν πεθάνει, ενώ ζουν και είναι μία χαρά. Ξέρει ότι είχα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά δεν γνωρίζει πόσο πολύ.
Πρέπει να του πω την αλήθεια, αλλά φοβάμαι ότι θα αλλάξει η στάση του απέναντί μου. Σε αντίθεση με εμένα, εκείνος είναι πολύ κοντά με την οικογένειά του και αγαπιούνται πολύ. Ψάχνω έναν ανώδυνο τρόπο να του παρουσιάσω την αλήθεια, αλλά δεν βρίσκω.
Καμία ιδέα;
Μαριάνθη
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr