Τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια, τον ερωτεύθηκα με την πρώτη ματιά.Ήμασταν και οι δύο πολύ νέοι,εκείνος είχε δουλειά, εγώ ήμουν φοιτήτρια.Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν πολύ καταπιεστικό, δεν γνώρισα αγάπη, ούτε εκτίμηση στο σπίτι μου. Έτσι δέθηκα πολύ μαζί του, τον αγάπησα, ήταν συγχρόνως ένας τρόπος να ξεφύγω από ένα νοσηρό περιβάλλον.
Εκείνος όμως δεν με αγάπησε το ίδιο, ήμουν απλά μια σχέση όπως όλες…το ένοιωθα και υπέφερα, δεν ήξερα όμως πως να τον κρατήσω κοντά μου, ήμουν βλέπετε πολύ αθώα και άβγαλτη.
Μετά από 3 χρόνια σχέσης, με έδιωξε, είπε πως δεν μ’αγαπά, και εγώ έπεσα σε μια άβυσσο, σε πυρωμένες φλόγες της κόλασης. Έφυγα με αξιοπρέπεια, έτσι απλά, όμως μέσα μου πέθανα.
Μετά από πολλές πιέσεις των δικών μου παντρεύτηκα κάποιον που δεν αγαπούσα και δεν ήθελα. Είπα όμως πως με τον καιρό θα έρθει η αγάπη.Δυστυχώς αποδείχτηκε ανεπαρκής, δεν ταιριάζαμε καθόλου, δεν κατάφερα να τον αγαπήσω, μέσα μου ήμουν άδεια, κενή.. Αποκτήσαμε 2 παιδιά που μεγάλωσα με πολύ αγάπη, όση έλειπε από την ψυχή μου.
Πριν 4 χρόνια ξαναβρέθηκα με την πρώτη μου αγάπη στο facebook και μιλήσαμε.Συγκινηθήκαμε τόσο πολύ, κλάψαμε, τα είπαμε.Παντρεύτηκε επίσης αλλά δεν ευτύχησε στον γάμο του.Η γυναίκα του δεν τον αγάπησε και του έχει στερήσει μάλιστα τον έρωτα ολοκληρωτικά, για πολλά χρόνια.Έχει 2 μεγάλα παιδιά, που λατρεύει, αλλά είναι δυστυχισμένος σαν άντρας. Είμαστε μαζί, με λατρεύει, δεν μπορεί να ζήσει μακρυά μου,ούτε εγώ μπορώ να το διανοηθώ πλέον.Έχει μετανοιώσει, κλαίει πικρά που με άφησε τότε,μου φέρεται με πολύ τρυφερότητα, αγάπη, σεβασμό, εκτίμηση.
Αγαπώ τα παιδιά του σαν δικα μου, αν και δεν έχουμε γνωριστεί, ξέρω τόσα πολλά γι αυτά, τα νοιώθω δικά μου.Η γυναίκα του δεν του δίνει χαρά, μόνο μιζέρια και γκρίνια.Δεν την αφήνει γιατί είναι άρρωστη και έχει την ανάγκη του, ίσως δεν είναι δίκαιο να την «φορτωθούν» τα παιδιά του, πληρώνει τώρα παλιές αμαρτίες.
Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι μαζί, δίνουμε πολύ αγάπη ο ένας στον άλλο όση στερηθήκαμε τόσα χρόνια.Συζητάμε πολύ, γελάμε πολύ, αγαπιόμαστε πολύ.Ζούμε για τις στιγμές ευτυχίας, τις λίγες, τις «κλεμμένες», τις απαγορευμένες.
Όμως δεν υπάρχει πια ζωή χωρίς αυτόν. Μακάρι μια μέρα να βρούμε την δύναμη να μιλήσουμε στα παιδιά μας και να μας καταλάβουν.Είναι μια αγάπη σπάνια, ένας έρωτας ανεπανάληπτος, μοναδικός!!! Ευχαριστώ Τον Θεό που τον ζω, έστω και έτσι.
Νάντια
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr