Ντύνομαι όπως όλοι οι άλλοι, ειδικά από τότε που έχασα τα περιττά κιλά με τη διαφορά ότι από μέσα φοράω λαστέξ. Είναι τόσο χαλαρό το δέρμα στην κοιλιακή μου χώρα που δεν τολμώ να μην το φορέσω. Το περίσσιο δέρμα εκεί είναι σαν ζυμάρι έτοιμο να ξεχυθεί από τη λεκάνη, όταν φουσκώσει. Σημείωση: στην κεντρική φωτογραφία δεν είμαι εγώ. Η δική μου εικόνα είναι πολύ χειρότερη, γι’ αυτό και δεν έβαλα δική μου φωτογραφία. Να μη σας τρομάξω και δεν μου φταίτε και τίποτα.
Έχω μάθει να το κρύβω καλά. Λίγο το λαστέξ, λίγο τα μη εφαρμοστά ρούχα, κάτι κάνω. Διαλέγω ψηλόμεσα τζιν για να πιέζουν ακόμη περισσότερο και διαλέγω μπλούζες μακριές και πιο αεράτες (αν τα ψηλόμεσα πάψουν να είναι της μόδας, καταστράφηκα).
Πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο και κάποια ομαδικά τα διδάσκω εγώ (η εμπειρία μιλάει!!!Απ’ έξω τα ‘χω μάθει τόσα χρόνια που πάω!!!). Είμαι πολύ επιλεκτική στα ρούχα που θα φορέσω στο χώρο αυτό ώστε να μη φανεί η πραγματική έκταση του προβλήματός μου. Θα αηδιάσουν οι συναθλήτριες και οι μαθήτριές μου, θα χάσουν πάσα ιδέα για το γυμναστήριο και θα νιώσω και εγώ πολύ άσχημα που τους έδιωξα τους πελάτες.
Το μεγάλο μου πρόβλημα τώρα που καλοκαιριάζει είναι τα μαγιό. Αν υπήρχε ολόσωμο κυριολεκτικά σαν τη στολή του βατραχανθρώπου ευχαρίστως θα το φορούσα. Για μπικίνι ούτε λόγος. Θα αδειάσει η παραλία. Τι φταίνε και οι λουόμενοι που πάνε να δροσιστούν να αντικρύσουν το χάος.
Το πρόβλημα ξεκίνησε στην πρώτη μου εγκυμοσύνη, όταν πήρα 30 κιλά. Έπαθα εκλαμψία και φούσκωσα σαν το μπαλόνι. Ακόμα και η μύτη και τα αυτιά μου έγιναν τεράστια και πρήστηκαν. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, το παιδί μου γεννήθηκε υγιέστατο και έκανα μετά άλλα 3. Τα κιλά όμως από τις εγκυμοσύνες δεν μπορούσα να τα ξεφορτωθώ. Από την πρώτη μου εγκυμοσύνη μου έμειναν 15 κιλά, 10 από τη δεύτερη και άλλα 10 από την τρίτη και ήμουν ήδη ευτραφής να φανταστείτε.
Ήξερα ότι έπρεπε να κάνω κάτι και τα κατάφερα. Δύο χρόνια αφού το πήρα απόφαση να διώξω το περιττό βάρος από πάνω μου, ξεκίνησα άσκηση και διατροφή και κατάφερα να χάσω 40 ολόκληρα κιλά. Έμεινα έγκυος ξανά και πήρα πάλι μερικά κιλά – γύρω στα 12, αλλά τα έχασα πολύ γρήγορα. Μέσα σε ένα χρόνο φορούσα ξανά το ίδιο μέγεθος όπως τότε πριν μείνω έγκυος στο τέταρτο παιδί μου.
Θα σκέφτεσαι «Ουάου, τί άθλος, πώς τα κατάφερε τόσα κιλά, πώς μπόρεσε και εμείς ούτε 5 δεν μπορούμε να διώξουμε». Έτσι είναι. Μπορώ επιτέλους να περπατήσω χωρίς να λαχανιάσω, να τρέξω και να δέσω τα κορδόνια μου. Το σώμα μου είναι πιο δυνατό από ποτέ και γενικά νιώθω άλλος άνθρωπος. Αυτές, ωστόσο, οι ακραίες διακυμάνσεις στο βάρος μου άφησαν αρκετό περίσσιο και χαλαρό δέρμα γύρω από την περιοχή της μέσης και πιο πολύ στην κοιλιά.
Το δέρμα είναι ελαστικό, αλλά όχι και τόόόσο ελαστικό. Είπαμε. Γέμισα ραγάδες και έχω και μια «σακούλα» μεγάλη σαν αυτή των σκουπιδιών να κρέμεται από το στομάχι μου και κάτω. Υπάρχει τόσο πολύ επιπλέον δέρμα που δεν αρκούν τα δυο μου χέρια για να το κρατήσω.
Μου έχει στερήσει την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Όταν είμαι ντυμένη ωραία και κοιτάζομαι στον καθρέφτη, νιώθω ελκυστική, αλλά αυτό μέχρι να βγάλω τη μπλούζα. Μετά τα πράγματα αλλάζουν.
Κάποτε είδα μια εκπομπή που ασχολούνταν με θέματα υγείας και είχε εκεί μια νέα, χωρισμένη γυναίκα που είχε χάσει πολύ βάρος. Είχε βρει καινούργιο φίλο, αλλά τον αηδίαζε το σώμα της. Όταν έδειξε live μια φωτογραφία της στην τηλεόραση, ήταν να σαν να έβλεπα τον εαυτό μου. «Είχα απίστευτα πολλές ομοιότητες με αυτή τη γυναίκα. Ήταν σαν να μου μιλούσε, σαν να ήταν η δίδυμη αδερφή μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου μετά την εκπομπή για αρκετό διάστημα, διότι αυτή η γυναίκα είχε επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους μου».
Ευχαριστώ Tο Θεό που βρήκα έναν άντρα και παντρεύτηκα και ο οποίος καθημερινά μου λέει πόσο όμορφη και ξεχωριστή είμαι. Με βρίσκει, λέει, τέλεια και ακαταμάχητη. Με κοιτάζει στα μάτια και μου το λέει με όλη του την καρδιά, ξανά και ξανά. Ξέρω πως όσα λέει τα εννοεί, αν και δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Απορώ τί το ωραίο βρίσκει στο σώμα μου. Και όχι ωραίο απλά. Ελκυστικό και ακαταμάχητο!!! Είμαστε μαζί 20 χρόνια και έζησε μαζί μου όλες τις αλλαγές. Έβλεπε το σώμα μου να αλλάζει από την κορυφή ως τα νύχια, να χάνω κιλά, αλλά η κοιλιά να μένει εκεί. Πώς γίνεται κάποιος να αγαπά ένα σου χαρακτηριστικό που είναι αηδιαστικό και άσχημο; Δεν υπάρχει κάτι να θαυμάσει κανείς. Όση γυμναστική και να κάνω, όσο και να προσέχω τί τρώω, το δέρμα δεν μαζεύει. Κάθε φορά που προσπαθώ, να είμαι θετική, χάνω την αυτοπεποίθησή μου και βλέπω ένα σώμα που είναι για τα μπάζα.
Συνεχίζω να λέω στον εαυτό μου (παρηγοριά στον άρρωστο) ότι το χαλαρό δέρμα είναι μια λαμπρή υπενθύμιση, του πόσο μακριά έχω φτάσει, του πόσο σκληρά δούλεψα για να χάσω βάρος και ότι αγωνίστηκα για να είμαι σήμερα υγιής και κέρδισα. Παράλληλα μου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος μπροστά μου είναι μακρύς. Έχω ακόμα μέχρι να χτίσω τους τέλειους κοιλιακούς. Μια πλαστική επέμβαση αν το άντεχα οικονομικά θα την έκανα. Μπορεί η επικινδυνότητα σε τέτοιου είδους χειρουργεία να είναι μεγάλη, εντούτοις θα ξεμπέρδευα μια κι έξω.
Δεν ζητάω τραγικά πράγματα, μόνο να χάσω αυτό τεράστιο «κομμάτι» δέρματος. Δεν με νοιάζει να βάλω μπικίνι ή ολόσωμο αρκεί να ξέρω ότι θα τα καταφέρω και θα ξαναφορέσω κάποτε το αγαπημένο μου τζιν και να το κουμπώσω χωρίς καμία δυσκολία. Θέλω να μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, να αγαπώ αυτό που θα βλέπω και να είμαι υγια την εξέλιξή μου.
Πηγή: scarymommy.com