Πάω σούπερ μάρκετ και παίρνω ότι διαιτητική μαλακία υπάρχει, ότι είδα light και στέβια, το πήρα. Μέχρι και ΝΕΡΟ light, ρε δε κάνω πλάκα, ένα νερό λέει ειδικό για όσους προσέχουν τη διατροφή τους και παπαριές, τσααααααακ ένα ταλιράκι το μπουκαλάκι το ΝΕΡΟ, ξαναλέω… ΝΕΡΟ. Πάω σπίτι, φτιάχνω μια σκάφη ποπ κορν (το ποπ κορν διεγείρει τις εγκεφαλικές λειτουργίες, είναι φυσικό λιπαντικό των συνάψεων, “γλιστράνε” καλύτερα οι σκέψεις σου λέω, ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΕΔΩ ΦΙΛΟΣ, κάτσε καλά) και αρχίζω να ψάχνω γυμναστήρια. Θα συνδίαζα διατροφή με άσκηση και σε 2-3 μήνες θα ήμουν ούλτρα φιτ, θα μου έκαναν πρόταση για εξώφυλλο στο sports illustrated “ΔΕ ΟΥΛΤΙΜΕΗΤ ΓΚΡΙΚ DRUM (τούμπανο, ντε!)» ο τίτλος από κάτω * άμα κόψετε και λίγη γραβιέρα μέσα στα ποπ κορν ΓΑΜΟΥΝ, δεν το μάθατε από μένα.
Επιλέγω λοιπόν γυμναστήριο, ένα ζόρικο. Είχε λέει TRX, CAGE, SLED, SKILL MILL, γιόγκες, πιλάτες, πέρσοναλ, σπα, κομμωτήριο, νύχια και όλα στην προνομιακή τιμή του ενός νεφρού. Το οποίο νεφρό έπρεπε να ΠΡΟΠΛΗΡΩΣΕΙΣ με πιστωτική κάρτα για τα επόμενα 11 χρόνια για να κερδίσεις μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ, σε ζύγιζαν σε μια ρομποτική ζυγαριά που μιλούσε “πως είσαι έτσι μωρή βούζα, πάλι πήρες κιλά, γαμώ το στανιό μου; σκατοσαβούρα, ΞΕΚΑΒΑΛΑ ΑΠΌ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, ΘΑ ΜΕ ΣΠΑΣΕΙΣ, σταδιαλα”. Και ξέρναγε ένα χαρτάκι που σου έλεγε πόσα κιλά είσαι και είχε ζωγραφισμένα και πουτσάκια από κάτω αν είχες πάρει βάρος. Γλυκούλα. – “Αυτό είναι” σκέφτηκα, εδώ θα πάω.
Σκάω μύτη, με υποδέχεται μια τύπισσα απροσδιόριστης ηλικίας, θα μπορούσε να είναι από 25 μέχρι 71. Τέρμα αδύνατη, με θεόρατους βύζους, χείλια ροφούς 11 κιλά σιλικόνη, ουσιαστικά όλη η φάτσα της ήταν χείλια με βλεφαρίδες. Και νταξ κορμάρα, είπαμε. Με κοιτάζει με ευγενική απέχθεια, “βρωμάω” σπαρίλα και αγυμνασιά από χιλιόμετρο. “Θα χρειαστείς πέρσοναλ” μου λέει “για καλύτερα αποτελέσματα, Τζέησον έλα λίγο!! Θα αναλάβεις την κοπέλα!” Τσακ, να σου και ο Τζέησον (καλό κομμάτι) ‘καίρετε’ μου λέει, ‘τεροπίτα με κορτάρι’ του απαντάω, γελάει ο Τζέησον, “έκουμε πάρει κιλάκια ε;” μου λέει και κοιτάει τα σεξουαλικά μου κωλομέρια, ‘ναι’ του λέω “2 κιλά”. Με κοιτάει με δυσπιστία. “Ανά τετραγωνικό χιλιοστό”συμπληρώνω, γελάει πάλι ο Τζέησον από τους Άγκιοι Σαράντα, γλύκας ήταν η αλήθεια είναι, γελάω και γω, χαρήκαμε αμφότεροι, “ρε συ” του λέω, “αφού τα βρίσκουμε μεταξύ μας και γελάμε ωραία, δεν αφήνουμε τις γυμναστικές τώρα να πα να πάρουμε κάνα φρεντάκι και μια ζαμπονοτυρόπιτα να λιγδώσει το εντεράκι μας, μεσημέριασε και είμαι από το πρωί με 2 τοστ και ένα κουτί καπρίς και γουργουρίζει η κοιλιά μου;” “χαχα” ξαναγελάει ο Τζέησον και μου κάνει νόημα να προχωρήσω προς τα μέσα, «αντε να ‘ρθω» λέω “έχε χάρη που έχω αδυναμία στα γλυκά χαμόγελα” και πάω.
Η συνέχεια εδώ
*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.