Οι φίλοι είναι ένα συναρπαστικό κομμάτι στη ζωή μας, αλλά καμιά φορά, όπως έρχονται, έτσι φεύγουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Όλες έχουμε μία «κολλητή». Από τα κολιέ με τη μισή καρδούλα και τα βραχιολάκια φιλίας μέχρι τις ξέφρενες νύχτες στο Πανεπιστήμιο, η κολλητή σου ήταν πανταχού παρούσα και πάντα εκεί για σένα.
Όμως, μερικές φορές, έρχεται η στιγμή, που η κολλητή σου, την οποία εμπιστευόσουν εδώ και 3, 5, 10 χρόνια, δεν είναι πια κολλητή σου. Ίσως απομακρύνθηκες. Ίσως έχετε διαφορετικές προτεραιότητες. Ίσως πια δεν τη γουστάρεις. Συμβαίνει που και που.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, ήρθε η ώρα να κάνεις έναν απολογισμό και να πάρεις σημαντικές αποφάσεις: μένει ή φεύγει; Ή καλύτερα: μένεις ή φεύγεις;
Υπάρχουν πολλά σημάδια που δείχνουν, πότε μια φιλία έφτασε στο τέλος της. Και πρόσφατα, βρέθηκα μπροστά σε μία τέτοια δύσκολη κατάσταση.
Η φίλη μου η Μαρία, ήταν σαν αδερφή μου. Γνωριστήκαμε μέσω κοινών φίλων, όταν ήμασταν περίπου 20 χρονών και δέσαμε αμέσως. Ταιριάζαμε σε όλα. Άκουγε, όποια βλακεία της έλεγα. Αν έπαιρνα ή έχανα βάρος, μου το έλεγε. Αν είχα κάποιο πρόβλημα, με συμβούλευε. Λέγαμε τα πάντα, δεν υπήρχε κανένα όριο και για να είμαι ειλικρινής, ένιωθα ανακουφισμένη, που είχα βρει μια φίλη να με αγαπά και να με δέχεται, παρά τα ελαττώματά μου.
Μετά από ένα χρόνο, που φερόμασταν σαν παντρεμένες (μόνο σεξ που δεν κάναμε), βρήκα δουλειά εκτός πόλης. Δεν ήταν στα σχέδιά μου να μετακομίσω, ήξερα όμως, ότι ήταν ένα σημαντικό βήμα για την καριέρα μου. Η ίδια ήταν απαρηγόρητη, όσο κι εγώ. Καμία από εμάς δεν ήθελε να χαλάσει η φιλία μας, αλλά συμφωνήσαμε η σχέση μας να μείνει ίδια και τίποτα να μην αλλάξει.
Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος, που είδα, πριν φύγω. Με κοίταξε με δάκρυα στα μάτια και είπε: «Ορκίσου, ότι θα είμαστε για πάντα κολλητές». «Εννοείται», της απάντησα. Δεν μπορούσα να φανταστώ να λείπει από το γάμο μου ή να μην είναι δίπλα μου στο κρεβάτι του νοσοκομείου, όταν γερνούσα. Υπέθεσα, ότι μερικές πόλεις ανάμεσά μας δεν θα άλλαζαν τίποτα.
Τους πρώτους μήνες, μιλούσαμε κάθε μέρα. Δεν γνώριζα κανέναν στην περιοχή και αισθανόμουν την ανάγκη να διατηρώ δεσμούς με την «παλιά μου ζωή». Γρήγορα, το κάθε μέρα έγινε κάθε δύο μέρες. Σταματήσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο και στέλναμε μόνο μηνύματα. Πριν το καταλάβω, οι εβδομάδες περνούσαν και δεν μιλούσαμε πια καθόλου.
Κατάλαβα, ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει άρδην τη μέρα, που γνώρισα το μελλοντικό μου σύζυγο. Παλιά, θα τηλεφωνούσα πρώτα στη Μαρία να της πω τα νέα, τώρα όμως, ούτε που σκέφτηκα να την καλέσω. Τελικά, της είπα τα νέα με sms: αγόρασα σπίτι και ο αρραβωνιαστικός μου μετακομίζει σε μένα. Φάνηκε έκπληκτη. Σκέφτηκε: «Εγώ γιατί είμαι ακόμα ελεύθερη; Πόσο καιρό άραγε έχουμε να μιλήσουμε;»
Όταν εγώ και ο άντρας μου παντρευτήκαμε, ήρθε με το αγόρι της. Ήταν τέλεια, λες και δεν είχαμε χωριστεί ποτέ. Όταν όμως, επιστρέψαμε στη ρουτίνα, αρχίσαμε τα ίδια. Οι εβδομάδες έγιναν μήνες χωρίς να μιλάμε. Καμία από εμάς δεν το συνειδητοποιούσε και όταν μιλούσαμε, ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Μέσα μου όμως, ήξερα.
Κανονικά, όταν είχα μια διαφωνία με τον άντρα μου ή κάποιο πρόβλημα στη δουλειά, ήταν το πρώτο άτομο, στο οποίο τηλεφωνούσα. Τόσο καιρό μακριά της συνειδητοποίησα, ότι τώρα πια, δεν απευθυνόμουν σε εκείνη για τέτοιου είδους συζητήσεις ή για οτιδήποτε άλλο. Αυτό με στεναχώρησε.
Ως μία τελευταία προσπάθεια να σώσω ό, τι είχε απομείνει από τη φιλία μας, που όλο και εξασθενούσε, αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο για να συζητήσουμε την κατάσταση ή να της κάνω έκπληξη το Σαββατοκύριακο, μπας και φτιάξουμε τη φιλία μας από την αρχή. Τότε κάτι παράξενο συνέβη: Κατάλαβα, ότι δεν ήθελα να φτιάξω τη σχέση μας. Ήμουν εντάξει με το πώς ήρθαν τα πράγματα. Και κάπως έτσι τελείωσε η σχέση μας.
Έχω άλλη κολλητή τώρα. Είμαστε φίλες δύο χρόνια και είμαι αισιόδοξη, ότι θα είμαστε για πάντα φίλες, αλλά πάλι ίσως όχι. Ίσως η ζωή μας τα φέρει αλλιώς. Αυτό που έμαθα από τη σχέση μου με τη Μαρία, είναι ότι πρέπει να διασκεδάζουμε με τους τωρινούς μας φίλους, να χαιρόμαστε τις στιγμές, να χαιρόμαστε το τώρα και απλά να δεχτούμε το «τέλος», όποτε και αν έρθει.
Λένα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr