Η μοίρα του Larry Nassar σφραγίστηκε στις 24 Ιανουαρίου 2018 μετά από μια δίκη, που διήρκεσε 7 ημέρες. «Μόλις υπέγραψα τη θανατική σου καταδίκη», δήλωσε η δικαστής, Rosemarie Aquilina μετά την καταδίκη του σε 175 χρόνια φυλάκισης. Κατά τη διάρκεια της δίκης του Nassar, περισσότερες από 150 γυναίκες περιέγραψαν με λεπτομέρειες δεκαετίες σεξουαλικής κακοποίησης από τον πρώην γιατρό της Εθνικής Ομάδας Γυμναστικής των Η.Π.Α., μεταξύ των οποίων και η Ολυμπιονίκης Aly Raisman: «Με πόνεσες όσο περισσότερο μπορούσες – σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Επωφελήθηκες από το πάθος και τα όνειρά μας», είπε κοιτάζοντάς τον με δύναμη και οίκτο.
Την ίδια στιγμή, που ο Nassar ορθώς προσήχθη στη δικαιοσύνη, πολλά άλλα «αρπακτικά» από το χώρο της γυμναστικής περπατούσαν ελεύθερα. Και εξακολουθούν να το κάνουν.
Μιλήσαμε με 2 πρώην αθλήτριες, την Courtney Kiehl και την Kaylin Brietzke, οι οποίες βιώσαν χρόνια κακοποίηση από τους προπονητές τους. Και οι δυο τους κακοποιήθηκαν ως κοριτσάκια από τους ίδιους τους άνδρες, που τις εκπαίδευαν καθημερινά και οι οποίοι έτρεφαν τις ελπίδες τους για ολυμπιακή δόξα και χρυσά μετάλλια.
Οι ιστορίες τους μας αποκαλύπτουν πώς μια προπόνηση μπορεί να εξελιχθεί σε σεξουαλική κακομεταχείριση στον κόσμο της γυμναστικής. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, 368 αθλήτριες υπέστησαν κάποια μορφή σεξουαλικής κακοποίησης από τους προπονητές τους, τους ιδιοκτήτες των γυμναστηρίων, που επισκέπτονταν και άλλους, που είχαν άμεση σχέση με τον αθλητισμό – συμπεριλαμβανομένων πολλών περιπτώσεων, που η Εθνική Ομάδα Γυμναστικής των ΗΠΑ γνώριζε. Κατά μέσο όρο, γινόταν σύμφωνα με τα στατιστικά ένα σεξουαλικό αδίκημα εναντίον αθλήτριας κάθε 20 ημέρες.
Τώρα, μέσα από τον πόνο και την αηδία, που έζησαν, η Kiehl και η Brietzke μοιράζονται τις φρικιαστικές λεπτομέρειες των εμπειριών τους, ώστε άλλες αθλήτριες να μην υποφέρουν ποτέ στα χέρια των προπονητών τους και να μπορέσουν οι γονείς να διαβάσουν κάποια από τα προειδοποιητικά σημάδια…
COURTNEY KIEHL
Η Kiehl, 27 ετών σήμερα, ήταν μόλις 12 ετών, όταν άρχισε να κακοποιείται από τον Robert Shawler, ο οποίος ήταν προπονητής μαζί με τη σύζυγό του Kristin στο Fremont της Καλιφόρνια το 2002. Ο Robert, ο οποίος το 2005 κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση και επίθεση από δύο αθλήτριες, καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης. Σήμερα, είναι εγγεγραμμένος στο μητρώο σεξουαλικών παραβατών της Καλιφόρνια. Η Kiehl εργάζεται πια ως δικηγόρος σε υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης και έχει αφιερώσει τη ζωή της σε θύματα τέτοιων εγκλημάτων.
«Κοιτάζοντας πίσω υπήρχαν σημάδια. Τίποτα μεγάλο, αλλά μικρές στιγμές, που με έβαζαν σε υποψίες. Όπως κατά τη διάρκεια ενός ομαδικού ταξιδιού στη Χαβάη για αγώνες, όταν ο Robert έβγαλε τη μπλούζα του μπροστά μου, για να την φορέσω, επειδή έκανε κρύο – κάτι που ο πατέρας μου έκανε συχνά για μαμά μου. Ή, στα γενέθλιά μου, όταν άρχισαν τα δώρα ή όταν άρχισε να αποκαλεί τη μαμά μου με το μικρό της αντί κυρία τάδε ή όταν έπαιρνε ανοιχτά και με θέρμη το μέρος μου στο γυμναστήριο, όταν οι άλλες συναθλήτριές μου ήταν πολύ σκληρές με μένα. Με περιποιόταν περισσότερο από τα άλλα κορίτσια.
Ο Robert άρχισε να με αγγίζει στις αρχές του 2002, όταν ήμουν 12. Την πρώτη φορά, που συνέβη, φορούσα το αγαπημένο μου πορτοκαλί-κίτρινο κορμάκι με λουλούδια. Είχα ένα χτύπημα στο ισχίο και βρήκε την ευκαιρία, ενώ με περιποιόταν και κάναμε τα λεγόμενα τραβήγματα-τεντώματα να γλιστρήσει το χέρι του κάτω από το κορμάκι μου. Ήταν όλα πολύ γρήγορα.
Θυμάμαι να σκέφτομαι: Τί ήταν αυτό, που συνέβη; Τι έγινε μόλις τώρα; Αλλά ήξερα σίγουρα ένα πράγμα: Κάτι δεν πήγαινε καλά. Στη συνέχεια, συνεχίσαμε την προθέρμανση, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Ποτέ δεν ανέφερα κάτι από φόβο μη βρεθώ εκτός αγώνων και ομάδας γενικότερα.
Συνέβαινε σχεδόν καθημερινά, πέντε ημέρες την εβδομάδα για το επόμενο έτος, κατά το οποίο περνούσα 2-3 ώρες το πρωί και άλλες 5-6 ώρες το βράδυ στο γυμναστήριο. Προσπάθησα χρόνια μετά να υπολογίσω πόσες φορές συνέβη, αλλά δεν μπορούσα, ήταν πάρα πολλές. Ποτέ δεν μιλήσαμε γι’ αυτό. Σκεφτόμουν μήπως νόμιζε ότι είναι κάτι, που θέλω, ότι αυτό είναι κάτι, που πρέπει να γίνει, ότι είναι καλό για μένα. Συνέβαινε πάντα τα πρωινά, όταν ήμασταν συνήθως μόνοι, κάνοντας flex ισχίων. Η γυναίκα του τέτοιες ώρες δούλευε στο μπροστινό γραφείο ή ερχόταν αργότερα.
Κάποτε είπε: «Σήμερα θα δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, επίτρεψέ μου να σε χαλαρώσω». Με ξάπλωσε στη μέση του δαπέδου και γονάτισε μπροστά μου κοιτώντας με. Μπορούσα να τον αισθανθώ να τραβάει στην άκρη το κορμάκι, που φορούσα, εξετάζοντάς με σχεδόν με επιστημονικό τρόπο. Θυμάμαι να κοιτάζω ψηλά προς το ταβάνι, περιμένοντας να τελειώσει. Στο τέλος μου έδωσε κάτι σαν κουπόνια, για να βγω λέει με τις φίλες μου να ψωνίσω. Θυμάμαι να ανησυχώ: Έκανα καλά, που τα πήρα; Είναι καλό να κερδίσω κάτι από αυτό, που μόλις μου έκανε;
Ποτέ δεν τα χρησιμοποίησα.
Μια άλλη φορά, με ακολούθησε στο μπάνιο και με άγγιξε. Μια άλλη φορά, ήμουν στο ζυγό κάνοντας την άσκησή μου και δεν μπορούσα να τη βγάλω σωστά. Μόλις τελείωσα με άρπαξε από το μπράτσο και μου είπε: «Αν δεν το κάνεις σωστά, θα με αναγκάσεις να κάνω αυτό». Με τράβηξε πιο πέρα και με άγγιξε εξωτερικά από το κορμάκι.
Πριν από μερικούς μήνες, βρήκα ένα παλιό ημερολόγιο, στο οποίο είχα γράψει τα πάντα. Ήμουν πολύ μπερδεμένη από τη συμπεριφορά του. Δεν κοιμόμουν καλά εκείνη την εποχή. Ήμουν διαρκώς ανήσυχη και τρομοκρατημένη. Φοβόμουν να πάω στο γυμναστήριο και να κάνω το πρόγραμμά μου, αλλά είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο, για να το κάνω θέμα. Είδα, μέσα από τις δικές μου λέξεις, πώς ένιωθα, αλλά η γυμναστική ήταν η ζωή μου και φοβόμουν μη τη χάσω.
Περίπου ένα χρόνο μετά την έναρξη της κακοποίησης, του έστειλα ένα e-mail, που έλεγε: «Δεν θέλω να ξανακάνουμε αυτές τις εκτάσεις flex». Το επόμενο πρωί μου είπε: «Είδα το email σου, δεν θα τις κάνουμε πια, αλλά βεβαιώσου ότι έχεις διαγράψει αυτό το μήνυμα και μετά πήγαινε στον διαγραμμένα, για να βεβαιωθείς ότι έχει σβηστεί εντελώς από τον υπολογιστή σου».
Τον Ιανουάριο του 2004, λίγο πριν τα 14α γενέθλιά μου κι ενώ μιλούσα με τις υπόλοιπες συναθλήτριές μου, η κουβέντα πήγε στον προπονητή μας. Μία κοπέλα, τελείως αυθόρμητα, είπε ότι της ζήτησε να μη φοράει εσώρουχο μέσα απ’ το κορμάκι. Ένα άλλο κορίτσι είπε ότι την άγγιξε στον καβάλο. Στη συνέχεια, ένα άλλο κορίτσι είπε: «Αυτό συνέβη και σε εμένα, επίσης». Είπα: «Και σε εμένα. Ας μην πούμε τίποτα σε κανέναν προς το παρόν». Το επόμενο πρωί είχα προπόνηση μαζί του και με άγγιξε πάλι, ενώ έκανα μια συγκεκριμένη άσκηση. Ένιωσα ότι το χέρι του να γλιστράει προς τα ενδότερα και εξοργίστηκα. Του είπα: «Μην τολμήσεις να το ξανακάνεις αυτό». Με έβγαλε εκτός και μου είπε να πάω στα αποδυτήρια και να κάτσω εκεί μέχρι να σκεφτώ τί έκανα και πώς συμπεριφέρθηκα και να επιστρέψω μόνο, όταν ήμουν έτοιμη να δουλέψω σοβαρά. Κάθισα στον πάγκο, τρέμοντας και αναπνέοντας έντονα, επειδή ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα να τα πω όλα στη μαμά μου. Ήμουν πραγματικά πολύ φοβισμένη.
Στο δρόμο για το σπίτι έβαλα τα κλάματα. «Αγγίζει κορίτσια!». Για τα επόμενα 15 λεπτά, της είπα κάθε λεπτομέρεια. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο πια. Ήταν πολύ ήρεμη και είπε: «Θα πάρουμε τηλέφωνο το μπαμπά να γυρίσει απ’ τη δουλειά». Στο σπίτι, ο μπαμπάς μου, μου είπε: «Ξέρω ότι αυτό είναι άβολο, αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε τα πάντα».
Δύο μέρες αργότερα, οι γονείς μου και εγώ συναντηθήκαμε με τη γυναίκα του, την Kristin και της είπα τα πάντα. Νόμιζα ότι έτσι θα την προστατεύσω. Με κοίταξε και μου είπε: «Λυπάμαι. Είμαι πολύ σοκαρισμένη, για να σου πω το οτιδήποτε». Φύγαμε και πήγαμε κατευθείαν στην αστυνομία.
Ένα χρόνο αργότερα, τον Απρίλιο του 2005, καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση. Μόλις είδα το Robert με κοστούμι να κάθεται στο εδώλιο, όχι πολύ μακριά από μένα, ένιωσα όλες τις κακές αναμνήσεις να κατακλύζουν το μυαλό μου. Σηκώθηκα και σχεδόν κατέρρευσα. Ευτυχώς, ο μπαμπάς μου ήταν εκεί και με έπιασε. Έδωσε την κατάθεσή του και τέλος. Έμεινε μέσα 2 χρόνια και μετά βγήκε. Η Kristin τώρα προπονεί σε ένα νέο γυμναστήριο, περίπου 30 λεπτά με το αυτοκίνητο από το παλιό. Άκουσα ότι είναι ακόμα μαζί και έχουν παιδιά.
Εξακολουθώ να μην κοιμάμαι καλά. Έχω εφιάλτες και άγχος. Ακούω τη μουσική, που παιζόταν στο γυμναστήριο και τρέμω. Πολλά γύρω μου, μου τον θυμίζουν. Ακόμα πηγαίνω σε ψυχολόγο και προσπαθώ να το ξεπεράσω. Είναι δύσκολο να ξέρεις ότι ο Robert και η Kristin είναι και οι δύο εκεί έξω ζώντας κανονικά τις ζωές τους. Είναι σαν να πέρασαν μια μικρή περιπέτεια και αυτό ήταν. Συνεχίζουν κανονικά, εργάζονται και όλα καλά.
Αποφοίτησα από το UCLA το 2012 με πτυχίο κοινωνιολογίας. Γνωρίστηκα με το φίλο μου εκεί και μπορώ να του μιλήσω για όλα. Με κάνει να αισθάνομαι απίστευτη υποστήριξη και ασφάλεια. Έχουμε έναν σκύλο, τον Argent, ο οποίος με βοήθησε να ξεπεράσω μερικά θέματα υγείας, που πιθανώς σχετίζονταν με το ψυχολογικό μου τραύμα. Δεν μπορώ να πω με λόγια πόσο ο Argent μου με βοήθησε και με βοηθάει. Όταν νιώθω άγχος ή άσχημα για κάτι, τον κοιτάω και με βοηθά να αφήσω τα άσχημα συναισθήματά μου στην άκρη. Πήρα πτυχίο νομικής από το Penn State και, πέρυσι, συνειδητοποίησα πώς θέλω να χρησιμοποιήσω την ιδιότητά μου αυτή, για να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες, που πιθανόν να βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Εργάζομαι πλέον ως δικηγόρος για θέματα σεξουαλικής κακοποίησης βοηθώντας από τη μεριά μου όσο περισσότερο μπορώ γυναίκες, που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά από τους προπονητές τους.
Το τραύμα από την κακοποίηση και ο θυμός για τη «σύνδεση» της γυμναστικής, που ήταν ό, τι αγαπούσα περισσότερο στον κόσμο την εποχή εκείνη, με ένα τέτοιο φρικιαστικό γεγονός, είναι κάτι, που θα πρέπει μια ζωή να αντιμετωπίζω. Αλλά προχωρώ και εργάζομαι, για να βγει κάτι καλό από τη φρικτή αυτή εμπειρία βοηθώντας τους άλλους. Αυτή είναι η ιστορία μου και γνωρίζω ότι είμαι εγώ αυτή, που θα αποφασίσω πώς θα εξελιχθεί».
KAYLIN BRIETZKE
Η Brietzke αγαπούσε τη γυμναστική «περισσότερο από οτιδήποτε», λέει, έως ότου ο προπονητής της, James Bell συνελήφθη, επειδή την άγγιξε ακατάλληλα στην ηλικία των 7 ετών. Όταν βγήκε με εγγύηση το 2004, η Brietzke ζούσε με το φόβο, μέχρι που το FBI τον έπιασε τελικά τον Απρίλιο του 2015. Μετά από χρόνια μάχης με την κατάθλιψη και το άγχος, η νέα μαμά Kaylin, 24 ετών πια, λέει ότι βρήκε τελικά την ειρήνη.
«Δεν θυμάμαι ποτέ να μην επιθυμώ διακαώς τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα εμμονή με την Αμερικανίδα αθλήτρια, Carly Patterson. Όταν βγήκε στην κυκλοφορία κορμάκι, το οποίο είχε πάνω την υπογραφή της, έπρεπε οπωσδήποτε να το αποκτήσω. Ήταν ό, τι καλύτερο είχα πάρει ποτέ. Ήταν τόσο μικρή σε ηλικία, αλλά τόσο καλή και της έμοιαζα. Είχαμε τα ίδια δυνατά πόδια και φαρδιούς ώμους. Σκέφτηκα «Μοιάζουμε. Αφού έφτασε εκείνη στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μπορώ κι εγώ!».
Πήγαινα στο γυμναστήριο 2 ώρες το πρωί πριν το σχολείο και άλλες 3 ώρες μετά κάθε μέρα. Ο μπαμπάς μου ζούσε στη Γεωργία και η μαμά μου δούλευε όλη μέρα, οπότε η οικογένεια του γυμναστηρίου μου έγινε γρήγορα η κανονική μου οικογένεια. Ένιωθα τόσο «σαν στο σπίτι μου» εκεί και τόσο δυνατή, λες και μπορούσα να καταφέρω τα πάντα.
Το 2000 με ανέλαβε ο James Bell. Ήμουν 7 χρονών. Όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για εκείνον, γιατί ήταν πολύ καλός στη δουλειά του. Μου έδειξε νέες δεξιότητες και ασκήσεις και ανέβηκα επίπεδο. Άρχισε να με «φροντίζει» περισσότερο από τα άλλα κορίτσια: Με τραβούσε στην άκρη και μου έλεγε ότι πήγαινα πολύ καλά, μου έδειχνε εμπιστοσύνη σε κάθε ευκαιρία, έδειχνε μαζί μου στις υπόλοιπες κάθε καινούργια άσκηση και γενικά με έκανε να νιώθω ξεχωριστή με μικρούς τρόπους.
Δεν σκέφτηκα ποτέ αρνητικά για τις ασυνήθιστες μεθόδους stretching (τεντώματός) του. Όταν με άγγιζε σε σημεία, που δεν έπρεπε ή χρησιμοποιούσε τα πόδια του, για να κρατήσει τα δικά μου πόδια ανοιχτά, σκέφτηκα ότι έτσι πρέπει να γίνεται.
Τοποθέτησε μια στοίβα από κάτι μπλε σαν χαλάκια στη μέση του γυμναστηρίου, έτσι ώστε οι γονείς να μην μπορούν να τον δουν να μας αγγίζει από τις κερκίδες. Με κακοποιούσε με τη μαμά μου να είναι λίγα μέτρα μακριά. Δεν είχε σημασία, γιατί τότε δεν το έβλεπα σαν κακοποίηση. Ερχόταν στα αποδυτήρια, τάχα για να δει τους μύες μου σε τί κατάσταση ήταν και με άγγιζε πάνω απ’ το κορμάκι, καμιά φορά και από μέσα. Άλλες φορές με έβαζε να τον αγγίζω εγώ στα απόκρυφα σημεία του. Δεν ήξερα ότι ήταν λάθος. Όταν η μαμά μου ερχόταν να με πάρει απ’ την προπόνηση και με ρωτούσε πώς πήγε, της έλεγα πάντα «Όλα καλά!». Μπαμπάς στο σπίτι δεν υπήρχε, για να ξέρω αν ήταν αυτή φυσιολογική συμπεριφορά. Απλώς σκέφτηκα ότι έτσι γίνονταν τα πράγματα.
Λίγους μήνες αφού έγινε προπονητής μου, έφτασα μια μέρα νωρίς στο γυμναστήριο. Με πήρε στα πόδια του, σαν να ήμουν μωρό. Ήμουν 7 ετών και με φίλησε στο στόμα! Αυτή ήταν η πρώτη φορά, που σιγουρεύτηκα ότι ήταν λάθος η όλη του συμπεριφορά. Μπορούσε να καταλάβει πόσο άσχημα αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή και την αμηχανία μου, γιατί γύρισε και μου είπε: «Αυτό θα είναι το μικρό μας μυστικό».
Άρχισα να έχω θέματα διαχείρισης θυμού και δυσκολία να συγκεντρωθώ στην τάξη. Δεν είχα φίλες και τσακωνόμουν με όλους. Η δασκάλα μου είπε στη μαμά μου ότι κάτι μου συνέβαινε, γιατί η συμπεριφορά μου στο σχολείο ήταν διαφορετική σε σχέση με τη συμπεριφορά των παιδιών της ηλικίας μου. Κάτι δεν πήγαινε καλά και η δασκάλα μου το είχε δει. Η κακοποίηση συνεχιζόταν σχεδόν κάθε μέρα για δύο χρόνια μέχρι που άλλαξα γυμναστήριο το 2003 στα 9 μου. Η συμπεριφορά μου εξακολουθούσε να μην είναι καλή μέχρι, που μια μέρα η η μαμά μιας πρώην συναθλήτριάς μου της είπε να με ρωτήσει για τον προπονητή Jim. Η μαμά μου ήταν σε φάση «Τί στο καλό;!».
Θυμάμαι την ημέρα, που ανακάλυψε την αλήθεια σαν να ήταν χθες. Ήμασταν στο αμάξι και με πήγαινε στο νέο μου γυμναστήριο μου, όταν η μαμά μου με ρώτησε: «Ο προπονητής Jim σε έχει αγγίξει ποτέ εκεί κάτω;». Καθόμουν στο πίσω κάθισμα, αλλά μπορούσα να τη δω από τον καθρέφτη να κλαίει. Δεν της απάντησα. Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και άρχισε να κλαίει πιο πολύ. Κάναμε αναστροφή και πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα.
Για ένα παιδί αυτή η διαδικασία είναι επώδυνη. Ένιωθα λες και εκατοντάδες άνδρες αστυνομικοί μου έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά. Ήθελα να ουρλιάξω: «Μισώ τους άντρες! Φύγετε από μπροστά μου». Ένιωσα μεγάλη ταπείνωση, όταν έπρεπε να μιλήσω για πέη και απόκρυφα μέρη. Ο Jim συνελήφθη τον Αύγουστο του 2003, αλλά βγήκε με εγγύηση. Φοβόμουν ότι θα έρθει και θα με βρει. 15 Ιουλίου του 2004 έπρεπε να δώσει το παρόν στο αστυνομικό τμήμα, αλλά δεν το έκανε και η αστυνομία άρχισε να τον αναζητά. Ακούγεται παράξενο, αλλά γνωρίζοντας ότι ήταν κάπου εκεί έξω, αλλά κανείς δεν ήξερε πού, ήταν μια εμπειρία χειρότερη και από την ίδια την κακοποίηση. Ίσως επειδή ήμουν μεγαλύτερη σε ηλικία, δεν ξέρω τί να πω.
Έζησα κάθε στιγμή της ζωής μου μέσα στο φόβο. Μια μέρα τον είδα τυχαία στο δρόμο. Μέχρι να περάσει ένα φορτηγό από μπροστά μου, είχε πάλι χαθεί. Τον έβλεπα παντού. Δεν ξέρω αν όντως ήταν εκεί ή αν το φανταζόμουν. Είχα εφιάλτες, που πάντα αφορούσαν τον ίδιο άντρα. Κοιμόμουν πάντα με την πόρτα ανοιχτή και το φως αναμμένο.
Στα 15 μου, περνούσα τις περισσότερες νύχτες με τον φίλο μου, Zack, ο οποίος είναι τώρα σύζυγός μου. Στη μέση της νύχτας πεταγόμουν ουρλιάζοντας ιδρωμένη. Ο Zack ήταν εκείνος, που μου στάθηκε. Με ηρεμούσε και ήταν πάντα εκεί σταθερά για μένα. Με βοήθησε να ανακάμψω και να ξεπεράσω τα προβλήματά μου. Ήταν εκεί, στην κατάθλιψη, το άγχος, την ανησυχία, το θυμό και το φόβο μου.
Ο φόβος αυτός κράτησε πάνω από μια δεκαετία, μέχρι που το FBI συνέλαβε τελικά το Jim στην Ουάσινγκτον τον Απρίλιο του 2015. Βρισκόμουν έξω με την πεθερά μου, όταν είδα στο Facebook την είδηση για τη σύλληψή του. Η καρδιά μου ξεπήδησε από το στήθος μου. Ήταν ένα ειδησεογραφικό άρθρο, που έλεγε ότι είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και η νοσοκόμα, που τον φρόντιζε, τον αναγνώρισε από τη λίστα των καταζητούμενων του FBI.
Δεν ένιωσα όμως καμία ανακούφιση. Δεν αισθανόμουν τίποτα, μέχρι που διάβασα ότι καταδικάστηκε σε 20 χρόνια κάθειρξη το Δεκέμβριο του 2015. Ο Jim έκλαιγε και είπε: «Λυπάμαι για τον πόνο, που προκάλεσα». Τα 8 χρόνια θα έμενε μέσα και τα υπόλοιπα 12 αναστολή.
Η δίκη του Nassar έφερε στο μυαλό μου πολλές οδυνηρές αναμνήσεις. Πόσα παιδιά, πόσες οικογένειες, πόσες ψυχές θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει τη βασανιστική κακοποίηση, εάν είχαν παρέμβει οι ιθύνοντες με τον κατάλληλο, έγκαιρο τρόπο; Πόσα δράματα και πόσες κατεστραμμένες ζωές θα είχανε γλιτώσει, αν γινόταν μια πιο σωστή επιλογή προπονητών. Ήρθε η ώρα να αλλάξει όλο αυτό.
Βλέπω τον κόσμο διαφορετικά πια. Οι περισσότεροι, όταν βλέπουν έναν άντρα να κρατάει από το χέρι ένα παιδάκι, λένε «Τί χαριτωμένο!». Όχι εγώ. Το πρώτο πράγμα, που σκέφτομαι είναι «Μακάρι αυτός ο άνθρωπος να είναι πατέρας της». Ποτέ δεν ξέρεις τι/ποιος είναι κάποιος. Είχα εμπιστοσύνη στο Jim, η μαμά μου του εμπιστευόταν το παιδί της. Δεν μπορώ παρά να φανταστώ πώς ένιωσε, όταν έμαθε για τη διετή κακοποίησή μου.
Το Μάιο του 2015 παντρεύτηκα το Zack και στις 15 Οκτωβρίου αποκτήσαμε την κόρη μας, Zara. Πάω πολύ καλύτερα. Είναι σαν να ξεκίνησα να διαβάζω ένα βιβλίο πριν από 20 χρόνια, αλλά δεν μπορούσα να γυρίσω σελίδα να διαβάσω παρακάτω. Αλλά τελείωσα πια με αυτό το φρικτό βιβλίο. Τώρα, έχω μια νέα ιστορία να διαβάσω και λέγεται Zara. Και θα κάνω ό, τι χρειάζεται, για να γίνει ο κόσμος ασφαλέστερος γι’ αυτήν».
Πηγή: womenshealthmag.com