Πρίν λίγες μέρες πέρασε από μπροστά μου το νέο και εκατοστό προφίλ ενός ατόμου που δεν θέλω να ξέρω καν ότι υπάρχει. Για πολλούς λόγους που δεν χρειάζεται να αναλυθούν και που δεν έχουν σημασία πια. Λίγη ώρα αργότερα με είχε μπλοκάρει και μου φάνηκε τόσο αστείο μα και τόσο οξύμωρο όλο αυτό. Ναι είναι οξύμωρο να χτυπιέται ότι ασχολείσαι μαζί του, κάποιος που το πρώτο πράγμα που σκέφτεται τη στιγμή που φτιάχνει νέο προφίλ στο facebook, είναι πώς θα σε μπλοκάρει.
Ποιος έχει τόση ανάγκη να σου δείξει πως σε ξεπέρασε και ποιος είναι ο εμμονικός τελικά; Ότι δηλαδή τι; Θα του έστελνα μήνυμα; Ή θα πήγαινα να γράψω κάτω απ’ το προφίλ του; Ή νομίζουμε πως με κάτι τέτοιες παπαριές, κάνουμε του άλλου τα μούτρα κρέας ξερωγω. Γράφουμε ό,τι μας κατέβει χωρίς να το ψάχνουμε, κατηγορούμε ασύστολα, βρίζουμε, κάνουμε, ράνουμε, και στο τέλος, του πετάμε κι ένα “Get a life”. Σορρυ ρε φίλε που στο χαλάω αλλά μια χαρά είναι η ζωή μου. Η δική σου;
Αν ένα μπλοκ στο facebook, σε κάνει να νιώθεις κάποιος, πάσο. Για μένα είσαι και θα είσαι πάντα ο κανείς. Και χίλια προφίλ να ανοίξεις και να με κλείσεις έξω, αν ήθελα θα σε είχα προσεγγίσει. Δεν ήθελα, δεν το έκανα. Τόσο απλά. Τα υπόλοιπα είναι στο μυαλό σου. Γιατί ποτέ σου, δεν κατάπιες τη κλωτσιά, ποτέ σου δεν τη δέχτηκες. Και κυρίως ποτέ δεν παραδέχτηκες πως δεν σταμάτησες ποτέ να μ΄ αγαπάς.
Εγώ όμως σταμάτησα. Σε έσβησα, προχώρησα και δεν έμαθε ποτέ κανένας τίποτα για εμάς. Τουλάχιστον όχι από εμένα. Αν σε τάισαν παραμύθι δήθεν ότι σε εξέθεσα και το έφαγες, επειδή τρέμουν μην τυχόν εμείς οι δυο ξαναμιλήσουμε, δικό σου θέμα και καλή σου χώνεψη. Εγώ ξέρω την αλήθεια. Και κατά βάθος, την ξέρεις κι εσύ. Πάνω σε αυτή εξάλλου, ακουμπάς σήμερα το pc σου. Γιατί εγώ μπορεί να μην σε δυσκόλεψα για να με εκτιμήσεις αλλά έκανα κάτι που δεν θα έκανε κανείς συνειδητά: Σε στήριζα ενώ με πρόδιδες.
Και μόνο γι αυτό , θα’ πρεπε σήμερα να βγάζεις τον σκασμό.
Υ.γ. Το πρώτο μπλοκ κρύβει θυμό κι ο τόσος θυμός, καψούρα. Δεν το λέω εγώ. Ένας φίλος μου. 😉