Φαντάζομαι ότι το κεφάλαιο «θάνατος» σας απασχολεί κι εσάς όπως κι εμένα. Δεν μπορεί κάποιες στιγμές να μην το σκέφτεστε, να μην πανικοβάλλεστε στη σκέψη αυτή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν θέλουν να πεθάνουν. Εξαιρούνται, φυσικά, εκείνοι που ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν άντεξε αυτή τη ζωή και την πήρε στα χέρια του…
Εγώ, πάλι, είμαι από αυτούς που όχι μόνο την αντέχω, αλλά και που όταν με ζορίζει την αρπάζω από τα μαλλιά και τη γυρίζω στροφές μέχρι να συνέλθει. Και από τότε που είχα αυτή την εμπειρία, την παίζω στα ίσια με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Γιατί;
Γιατί τώρα, ξέρω!
Έμαθα, όταν χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση ρουτίνας η οποία όμως απαιτούσε ολική νάρκωση. Οκ! Εγώ ούτως ή άλλως δεν τα πολυφοβάμαι αυτά. «Σκύλο» με αποκαλούν οι φίλοι μου στα θέματα υγείας γιατί είμαι ανθεκτική στον πόνο, τολμηρή και ανυπάκουη, σε βαθμό βέβαια που να μην θέτω τον εαυτό μου σε κίνδυνο (δεν είμαι ανεύθυνη, έχω παιδί να μεγαλώσω…).
Όλα καλά, όλα ανθηρά, λοιπόν, μέχρι τη στιγμή που ξάπλωσα στο χειρουργικό κρεβάτι και, ως συνήθως, άρχισα τα αστεία με τις νοσηλεύτριες, περιμένοντας τον «μεγάλο». Μιλάμε για γιατρό «θεό» γι΄αυτό και δεν με ένοιαζε τίποτα. Το είχα δει σαν πλάκα, σαν μια ακόμη εμπειρία. Όταν ήρθε, ετοιμάστηκε, έδωσε το έναυσμα και… πάμε!
Ναρκωσούλα (ολική είπαμε), κλείσιμο ματιών, απώλεια αισθήσεων και γεια σας! Τελικά, αποδείχτηκε πως δεν ήταν και τόσο «γεια σας». Ή μάλλον το αντίθετο. Ήταν τόσο που, παραλίγο το «γεια σας» να το πω για τα καλά. Για κάποιο λόγο που ούτε κατάλαβα, ούτε μου εξήγησε κανείς, αυτή η νάρκωση δεν με έπιασε στο 100% και θα σας εξηγήσω γιατί. Δεν ξέρω πόση ώρα μετά το ξεκίνημα της επέμβασης, μου συνέβη αυτό, αλλά το κατάλαβα. Αλήθεια, το κατάλαβα!
Άρχισα να αισθάνομαι ότι πνίγομαι. Πως κάποια υγρά μου φράζουν την ανάσα. Δεν ξέρω αν εκείνες τις στιγμές περνούσαν λεπτά ή δευτερόλεπτα. Δεν είχα επαφή με τον χρόνο. Δυσκολευόμουν να αναπνεύσω…
Αισθάνομαι ότι γύρω μου επικρατεί ένας πανικός. Βλέπω θολά φιγούρες ντυμένες στα λευκά να πηγαίνουν και να έρχονται. Αισθάνομαι έντονους πόνους στο λαιμό. Ακούω φωνές. Και ακριβώς τότε, αισθάνομαι ένα ζεστό κύμα να με κυριεύει… Όταν έβλεπα ντοκιμαντέρ με επιθανάτιες εμπειρίες, πάντα μου έκανε εντύπωση ότι όλοι περιέγραφαν την ίδια εικόνα, την ίδια αίσθηση. Και τελικά, την έζησα κι εγώ! Το μαύρο τούνελ με το φως στο βάθος. Η αίσθηση πως είσαι αερικό, η απόλυτη ελευθερία μα πάνω απ΄ όλα μια όμορφη αίσθηση, μια ηρεμία. Νόμιζα πως πετούσα. Και φόβος κανένας. Άραγε, έτσι γλυκός είναι ο θάνατος; Μπορεί…
Δεν κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα γιατί με έφεραν πίσω. Πρόλαβαν! Όταν ξύπνησα αισθανόμουν σαν UFO. Το στόμα μου ήταν στεγνό, αλλά μόλις επιχείρησα να παράγω σάλια για να το υγράνω, κόντεψα να μείνω από τον πόνο. Δεν μπορούσα να καταπιώ. Ήταν σαν κάποιος να είχε «σκάψει» το λαιμό μου με κάποιο σωλήνα και να τον είχε πληγώσει παντού. Τότε άρχισα να θυμάμαι…
Όταν ήρθε ο γιατρός να με δει, τον ρώτησα τι είχε συμβεί. «Τίποτα», μου είπε. «Όλα καλά…». Μου χαμογέλασε, μου έκλεισε το μάτι και έφυγε.
Μπορεί να μην μου είπε ποτέ, όμως εγώ ήξερα…