Δεν μπορώ να πω. Σε γενικές γραμμές ήμουν από τις τυχερές. Θες ότι δεν υπήρξα αυτό που λένε «γυναίκα – αράχνη», θες ότι μονίμως ήμουν στην κοσμάρα μου αρνούμενη να μπω στο καλούπι αυτού που λένε «πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα», δεν ξέρω τι εν τέλει συνέβαινε πραγματικά. Ξέρω στα σίγουρα ότι δεν προκάλεσα ποτέ, ούτε με την εμφάνιση, ούτε με τη συμπεριφορά μου. Και δεν το έκανα αυτό επειδή υποκρινόμουν την καλή. Έτσι ήταν η στόφα μου, βρε αδελφέ! Έτσι γεννήθηκα. «Μπουνταλού» με αποκαλούσε η Σμυρνιά γιαγιά μου αλλά, την ίδια ώρα, μου έβγαζε το καπέλο για την εξυπνάδα μου. «Είσαι πανέξυπνη», μου έλεγε «αλλά καθόλου πονηρή. Σε καλό να σου βγει παιδάκι μου»…
Τελικά τώρα, στον απολογισμό που κάνω, καταλήγω ότι μου βγήκε και σε καλό και σε κακό. Σε καλό γιατί όταν ξεκίνησα – σχολιαρόπαιδο ακόμα – τη δημοσιογραφία, δέχτηκα με το «καλημέρα» την πρώτη παρενόχληση. Ήμουν μόλις 18 ετών όταν ξεκίνησα να εργάζομαι ως μαθητευόμενη στο πάλαι ποτέ Κανάλι-29. Είχα κερδίσει χρόνο στο σχολείο, είχα τελειώσει την πρώτη χρονιά στο Κολλέγιο Δημοσιογραφικών Σπουδών το οποίο πλήρωνα δουλεύοντας ως σερβιτόρα και με τη λήξη της πρώτης περιόδου της σχολής, μπήκα στον στίβο προερχόμενη από το πουθενά.
Ακόμη μύριζα… «μαμά» όταν ένας αρχισυντάκτης της συμφοράς ανέλαβε να με μυήσει στα μυστικά της δημοσιογραφίας. Με έστειλε να καλύψω μια συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο «Τιτάνια». Πήγα κι εγώ με ενθουσιασμό και μπόλικη αθωότητα. Επιτέλους! Το όνειρό μου έπαιρνε σάρκα και οστά. Στο ξενοδοχείο ήρθε δήθεν να με επιβλέψει ο… αρχισυντάκτης, ο οποίος αφού μου είπε να αποχωρήσω από τη συνέντευξη, με κάλεσε στο εστιατόριο. Δεν ήξερα τι να κάνω, αλλά φοβούμενη να παρακούσω τον προϊστάμενό μου, πήγα. Λίγα λεπτά αργότερα και πριν προλάβω να πιω δυο γουλιές νερό, άρχισε τις… «ομορφιές». Ευτυχώς, βρισκόμουν ανάμεσα σε κόσμο. Τον άφησα σύξυλο κι έφυγα!
Για καλή μου τύχη, λίγες μέρες μετά απολύθηκε, αλλά για άλλο λόγο κι έτσι γλίτωσα ποιος ξέρει τί περιπέτειες…
Αρκετά χρόνια αργότερα, φρεσκοχωρισμένη – και αυτή τη φορά απολυμένη λόγω χωρισμού (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…) – αναζητώ επειγόντως δουλειά γιατί οι πόρτες έκλειναν η μια μετά την άλλη. Και δεν το πίστευα! Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα είχα τόσο μεγάλη δυσκολία. Γιατί, άραγε; Τέλος πάντως, δεν θα σταθώ εδώ γιατί δεν μ΄αρέσουν αυτά. Κάποια στιγμή, ζητώ ραντεβού από υψηλό στέλεχος μεγάλου καναλιού στον οποίο είχα αποφασίσει να υποβάλλω μια πολύ ενδιαφέρουσα – κατά τη γνώμη μου – πρόταση για εκπομπή. Κι ο Θεός βοηθός! Πράγματι, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα με το οποίο η γραμματέας του, μου όριζε το ραντεβού.
Πήγα ντυμένη απολύτως σεμνά και με ύφος σοβαρό. Με δέχτηκε αμέσως, αλλά μπαίνοντας στο πολυτελές γραφείο του, το πρώτο πράγμα που μου είπε βλέποντάς με, ήταν ότι ήμουν ψηλή! Προβληματίστηκα γιατί εκείνος ήταν ένας τύπος παράξενος. Έχετε σαν εικόνα μπροστά σας τον Κουασιμόδο; Έτσι ακριβώς ήταν! Κοντός και δύσμορφος, σαν άσχημο ξωτικό. Κι εγώ είχα μείνει κάγκελο! Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο…
Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κι ενώ είχα αρχίσει να εξηγώ το concept της εκπομπής που είχα στο μυαλό μου, σηκώνω το κεφάλι και τον βλέπω βουλιαγμένο στη καρέκλα του, να κοιτάει το στήθος μου και να χαϊδεύει τα γεννητικά του όργανα. Μου ήρθε να κάνω εμετό. Αυτός ο πανίσχυρος τύπος, ξεφτιλιζόταν τόσο πολύ στα μάτια μου…
Όπως ήμουν σηκώθηκα, του έριξα μια περιφρονητική ματιά, έκλεισα το φάκελό μου κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός λίγο καιρό αργότερα έβλεπε την πόρτα της εξόδου από το κανάλι, χωρίς εγώ να κάνω το παραμικρό. Μου έμεινε μόνο η στεναχώρια για το πόσο μπορεί να ξεφτιλίζονται άνθρωποι που έχουν εξουσία. Εγώ δουλειά βρήκα, αλλά αυτός απ΄ότι έμαθα, δεν ξαναβρήκε ποτέ.
Γι΄αυτό μην το βάζετε κάτω και μην αποθαρρύνεστε. Οι γυναίκες που πάνω απ΄όλα βάζουν την αξιοπρέπειά τους δεν χάνονται ποτέ. Είναι η ζωή, βλέπετε, τέτοια που επιστρέφει τα πάντα και στο τέλος μπαίνει ο καθένας στο κουτάκι που του αξίζει!
*Εικονογράφηση: Dreyk the Pirate / LIFO