Εγώ δεν έκανα, όπως οι περισσότεροι, ανάρτηση για τη γιορτή του πατέρα. Δεν προλάβαινα γιατί έτρεχα. Έτρεχα για τον γιο μου που φρόντισε την Κυριακή να βάλει φουλ δραστηριότητες, με κορυφαία τη συνάντηση με το κορίτσι του. Εγώ, όμως, δεν θα προλάβαινα για άλλο λόγο: Γιατί θα έπρεπε να μιλήσω για τους δυο μπαμπάδες μου!
Γιώργος Παπαδόπουλος: Βιολογικός πατέρας. Θεσσαλονικιός. Παπαδοπούλου είμαι και με τη βούλα. Όταν χώρισαν με τη μαμά μου, ήμουν μωρό κι αυτοί παιδιά. Κανονικά παιδιά. Δεκαεφτά χρόνων η μάνα, δεκαοκτώ ο πατέρας.
Εκείνος μετά το χωρισμό γύρισε στη Θεσσαλονίκη έχοντας ήδη μπει στον κόσμο των διεθνών μεταφορών. Πανέξυπνος, γοητευτικός και σφουγγάρι στη γνώση. Ένας νταλικέρης αλλιώτικος από τους άλλους. Που στα ατέρμονα ταξίδια του, διάβαζε αρχαία ελληνική γραμματεία, ζωγράφιζε εκπληκτικά αφήνοντας άφωνους όσους έβλεπαν τις περίπλοκες δημιουργίες του, άκουγε έθνικ μουσική και είχε δημιουργήσει στο σπίτι του στις Συκιές μια κάβα με σπάνια κρασιά και ποτά που θα ζήλευαν πολλοί. Νοικοκύρης, αγωνιστής, που πάντα του άρεσε το ακριβό και το ωραίο. Αλλά και χειμαρρώδης, φωνακλάς και καυγατζής. Δεν τον έζησα. Τον έζησαν τα επόμενα παιδιά του, όσο μπορούσαν βέβαια, γιατί τις 25 από τις 30 μέρες του μήνα, έλειπε, ταξίδευε. Και δεν ήταν και λίγα. Έξι λέμε συνολικά ότι είμαστε τα αδέλφια, αλλά με τον Παπαδόπουλο ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να σου εμφανίσει extra αδελφάκι από το πουθενά!
Η έλλειψή του ήταν πάντα πληγή για μένα, αλλά γλυκιά πληγή γιατί εγώ κατάλαβα από μικρή ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, τι είχε παιχτεί. Δεν εκφραζόμουν όμως. Κατάλαβα γιατί δεν μεγάλωσα σε μια οικογένεια, με τη μαμά και τον μπαμπά. Δεν με δηλητηρίασε κανείς για τον «ανύπαρκτο μπαμπά». Τον αγαπούσαν και τον θυμόντουσαν με ένα πλατύ χαμόγελο γιατί ήταν πιτσιρίκος, άκακος επί της ουσίας και ταλαιπωρημένος. Όποτε εμφανιζόταν στην Αθήνα, η πόρτα ήταν ανοικτή στο πατρικό της μαμάς μου. Δεν του ζήτησε καν διατροφή. Αλλά για μένα ήταν πάντα ένας κομήτης, που περίμενα να σκάσει ξαφνικά στην αυλή μου…
Παρότι μπορούσα να του χρεώσω χιλιάδες πράγματα, δεν το έκανα. Δέχτηκα τον ίδιο και την όλη κατάσταση χωρίς να δημιουργώ προβλήματα… Πολλά χρόνια μετά, στην προεφηβεία μου, για πρώτη φορά η μητέρα μου, σαν φοβισμένο παιδί, μου μίλησε για κάποιον άλλον άνδρα. Με πέρασε από… μαγνητικό τομογράφο για να δει πως νιώθω, αν ήμουν δεκτική ή έτοιμη να δεχτώ κάποιον άντρα στη ζωή της. Την εξέπληξα ευχάριστα γιατί δέχτηκα αμέσως. Δεν ήθελα να είναι μόνη της. Ήμουν σίγουρη πως για να μιλήσει η μάνα μου σε μένα για άντρα, θα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό…
Δημήτρης Ανδριανόπουλος: Το πρώτο βράδυ που γνωρίστηκα με τον Δημήτρη ήμουν μικρούλα και πήγαμε σε μια μπουζουκοταβέρνα. Αγαπηθήκαμε από τα πρώτα λεπτά, αγκαλιαστήκαμε και έτσι παραμένουμε μέχρι σήμερα, παρότι δεν υπάρχει πια ο συνδετικός μας κρίκος, η γυναίκα του, η μάνα μου… Περάσαμε όμορφα, με γλέντια, αγάπη και χαρές. Στάθηκε σαν πραγματικός πατέρας σε όλες τις τρέλες και τις δυσκολίες μου.
Με υποστήριζε όταν τσακωνόμουν με την μάνα μου. Σ΄αυτόν έλεγα τα μυστικά μου γιατί στη Μαρίνα δεν τολμούσα. Αλλά κι εγώ τον υποστήριζα. Είχαμε κάνει συμμαχία. Σήμερα, πονάμε και οι δυο. Και πέφτουμε o ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ο άνθρωπος αυτός ήταν και είναι πατέρας για μένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ακυρώνω τον πατέρα μου. Σας πληροφορώ πως, αυτοί οι δυο άντρες, έκατσαν κάποια στιγμή στο ίδιο τραπέζι και ήπιαν τα ουισκάκια τους. Και δεν έχει πει ποτέ κανένας άσχημο λόγο για τον άλλον.
Μπορεί ο γιος μου να έχασε μέσα σε ένα χρόνο και τις δυο γιαγιάδες του, έχει όμως δυο υπέροχους παππούδες. Κι εγώ δυο μπαμπάδες, τον καθένα με τον δικό του τρόπο…