Λίγο την ήξερα στο παρελθόν τη Νανά Καραγιάννη, αλλά τα τελευταία χρόνια την έμαθα καλύτερα. Της είχα προτείνει και εκπομπή κάποτε σε ένα κανάλι που είχα λόγο, αλλά δεν έκατσε. Την παρακολουθούσα, όμως, μέσα από τη δουλειά μας αλλά και στο fb με μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλη αγωνία γιατί, κάποιες φορές, έβλεπα μέσα από εκείνη τον εαυτό μου. Στο περίπου δηλαδή γιατί εγώ κάπου διέφερα. Διέφερα στο ότι έβλεπα και βλέπω το πρόβλημα. Βλέπω τον εαυτό μου ακριβώς έτσι όπως είναι. Και, ναι, ανήκω κι εγώ σε αυτή τη μικρή απ΄ότι έχω καταλάβει κατηγορία των ανθρώπων που όταν δεν είναι καλά, δεν τρώνε, αλλά παραδέχονται την κατάπτωσή τους όταν αυτή φτάνει σε οριακά σημεία.
Άρχισα να μην έχω όρεξη να φάω όταν διαγνώστηκε ο πρώτος καρκίνος της μαμάς μου. Σιγά – σιγά έγινε αυτό. Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με τον μήνα. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τι είχε αρχίσει να μου συμβαίνει γιατί έδινα κι εγώ μέσα από εκείνη, τη μάχη με τον καρκίνο. Και με ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά το οποίο επί της ουσίας μεγάλωνα μόνη μου. Ο Γολγοθάς ήταν πια μπροστά μου…
Σε όλο αυτό το διάστημα, είχα αναλαμπές. Λίγες μέρες έτρωγα (σαν πουλί που λένε, μη φανταστείτε) κι άλλες δεν έπινα ούτε νερό. Θυμάμαι τα λόγια της. Ήταν σκληρά όταν αισθανόταν ότι κινδύνευα γιατί, παιδί της ήμουν και με ήξερε όσο κανένας άλλος. «Ράνια, τι θα γίνει; Βλέπεις πως έχεις γίνει;». Τι να της πω; Να της πω «μαμά έγινα έτσι γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω άλλο να λιώνεις και να μην μπορώ να σε βοηθήσω;». Τι να της πω; Ότι έβλεπα τον κόσμο να χάνεται; Ότι έβλεπα πως τη χάνω κι ήμουν ανήμπορη να τη βοηθήσω; Τι να της πω; Δεν έλεγα τίποτα. Μόνο προσπαθούσα. Προσπαθούσα να τρώω, να παχύνω, να μην με βλέπει έτσι και στεναχωριέται…
Τελικά, εκείνη έφυγε και από τότε εγώ δεν τα κατάφερα και τόσο καλά. Ακόμα προσπαθώ εδώ που τα λέμε. Μια μέρα πριν πεθάνει η Νανά, είχα ανέβει στη ζυγαριά. 52 κιλά! Δεν είχα ξαναδεί αυτό το νούμερο. Στο μυαλό μου ήρθε το τελευταίο like που μου έκανε λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή.
Ε, ναι λοιπόν! Είμαι κι εγώ ανορεκτική, αλλά όχι σαν τη Νανά. Εγώ το βλέπω και το παλεύω. Ίσως γιατί δεν στερήθηκα την αγάπη όπως εκείνη. Γιατί έχω μια οικογένεια που με λάτρευε και με λατρεύει κι αυτό μου δίνει τη δύναμη να αντιμετωπίσω την ανορεξία σαν μια βόλτα στο πάρκο.