Έλα κορίτσια μεταξύ μας τώρα, πόσες φορές δεν έχετε κάτσει στον καθρέφτη και δεν έχετε μονολογήσει τουλάχιστον μια από τις παραπάνω ατάκες και μάλιστα με τεντωμένα τα πέντε δάχτυλά της παλάμης σας σε σχήμα μούτζας.
Ναι, ξέρω πολλές. Όλες μας, τουλάχιστον μια φορά έχουμε αυτομουτζωθεί και έχουμε ψαχτεί να δούμε τι πάει λάθος με εμάς, τι κάνουμε και τραβάμε επάνω μας όλους τους «λάθος» άντρες.
Κάποιες από εμάς (όπως η υπογράφουσα ετούτο εδώ το κείμενο) μπορώ να σας πω ότι έχουμε παραδεχθεί ότι εκτός από τον μαλακομαγνήτη έχουμε και τον μαλακοφτιάχτη. Τον παίρνουμε δηλαδή τον άντρα και του ξυπνάμε τον μαλάκα μέσα του, τον πλάθουμε, τον φτιάχνουμε ένα πράγμα, γυναίκες χρυσοχέρες σε όλα μας, βλέπεις!
Λοιπόν ακούστε να σας πω.
Τίποτα δεν πάει λάθος με εμάς, μια χαρά κορίτσια, κούκλες είμαστε και έξυπνες και όλα τα χαρίσματα τα έχουμε απλόχερα. Ξέρετε όμως τι άλλο έχουμε; Απατήσεις και προσδοκίες. Απαιτήσεις και προσδοκίες από τους άντρες έχουμε και μάλιστα πολλές. Έχουμε πολλές απαιτήσεις και προσδοκίες από το αρσενικό είδος και το αρσενικό είδος δεν το θέλει αυτό βρε κορίτσια, δεν σας λέω καθόλου.
Να σας το εξηγήσω τώρα αυτό.
Είναι γνωστό και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ο αντρικός εγκέφαλος λειτουργεί τελείως διαφορετικά από τον γυναικείο, γκουγκλάρετε να διαβάσετε τις έρευνες και τις μελέτες. Αυτό αμέσως συνεπάγεται ότι και ο τρόπος που ο άντρας αντιλαμβάνεται τη σχέση του με μια γυναίκα είναι διαφορετικός. Μονοεπίπεδος θα έλεγα ενώ, μονοεπίπεδος και με σκέψη που κινείται σε ευθύγραμμη πορεία.
Δηλαδή, όταν στον άντρα αρέσει μια γυναίκα και την προσεγγίζει δεν έχει κανέναν απολύτως στόχο πέρα από το να την σαγηνεύσει και να την κατακτήσει. Τα γνωστά «άντρας-κυνηγός, γυναίκα-θήραμα/τρόπαιο» κλπ.
Αφού την κατακτήσει φυσικά και θέλει να είναι μαζί της, να κάνει sex, να μοιράζονται φιλιά και αγκαλιές, να βγαίνει μαζί της, αλλά προσοχή, όλα αυτά με μέτρο, μέχρι εκεί που δεν αρχίζει να νιώθει πίεση και να ασφυκτιά.
Θέλει τον χρόνο του να βγει με τους φίλους του, να πάει όπου του αρέσει να πάει και να κάνει ό,τι θέλει να κάνει χωρίς όμως να αισθάνεται ότι το μάτι μας είναι επάνω του και τον παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε φορά που δεν είναι μαζί μας. Θέλει να αισθάνεται ελεύθερος.
Εμείς ως γυναίκες αυτό το μεταφράζουμε ως «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο» και έτσι είναι. Αυτό που πρέπει να έχουμε όμως στο μυαλό μας είναι ότι ο άντρας δεν έχει δόλο σε πρώτη φάση σε αυτή του τη φιλοσοφία και επιθυμία. Τον δόλο του τον εμφυτεύουμε εμείς στο κεφαλάκι του.
Με άλλα λόγια, ο άντρας δεν έχει στρατηγικές, προγραμματισμένες κινήσεις και κρυφές ατζέντες. Ο, τι κάνει του βγαίνει αυθόρμητα. Ο άντρας είναι πραγματικά αυτό που δείχνει, αυτό που βλέπεις. Δεν έχει δεύτερο επίπεδο να του αναλύσεις. Είναι εκεί μπροστά σου, απλά ο εαυτός του.
Εμείς από την άλλη μεριά επειδή είμαστε υπεραναλυτικές και σκεφτόμαστε πολυεπίπεδα θεωρούμε πως πίσω από τη συμπεριφορά του άντρα κάτι κρύβεται, κάτι έχει σκεφτεί και κάτι προσπαθεί να επιτύχει. Δεν έχει όμως σκεφτεί όπως είπαμε απολύτως τίποτα. Η συμπεριφορά του καθορίζεται από το μέτρο του.
Αυτό το «μέτρο» που έχει έμφυτο ο άντρας εμείς δεν μπορούμε να το αποδεχθούμε γιατί το δικό μας «μέτρο» είναι η υπερβολή, με την καλή έννοια. Τα θέλουμε όλα από αυτόν στην υπερβολή. Τις αγκαλιές του, τα φιλιά του, τα τηλεφωνά του, τα μυνήματά του, τη σημασία του και την προσοχή του, να είναι συνέχεια μαζί μας, όλα πολύ, όλα στην υπερβολή.
Έχουμε δηλαδή απαιτήσεις και προσδοκίες τις οποίες ο άντρας δεν μπορεί να ικανοποιήσει όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί το δικό του μέτρο από τη φύση του φτάνει μέχρι ένα ορισμένο σημείο.
Επειδή λοιπόν το μέτρο του άντρα δεν συναντιέται και δεν μπορεί συμβαδίσει με την δική μας υπερβολή αρχίζουν τα νεύρα, το άγχος, οι καυγάδες, αρχίζουμε και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και αυτό οδηγεί και στο να ασκούμε πίεση επάνω στον άντρα, κάτι που όπως είπαμε το σιχαίνεται και έτσι του εμφυτεύουμε όπως είπαμε παραπάνω τον δόλο στο μυαλό και αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα και να απομακρύνεται επειδή ακριβώς δεν θέλει να μπλεχτεί σε γυναικείες δολοπλοκίες, την ησυχία του θέλει μόνο.
Εκεί κάπου εμείς οι γυναίκες χάνουμε και όλο το παιχνίδι και πάμε κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν όντως πέσαμε πάλι σε ακόμα έναν μαλάκα και αν όντως έχουμε τον μαλακομαγνήτη και καταλήγουμε στο συμπέρασμα same shit, different man!
Όχι λοιπόν δεν τον έχουμε τον μαλακομαγνήτη, γιατί δεν είναι όλοι οι άντρες μαλάκες, εμείς τους φτιάχνουμε, θυμάστε τον μαλακοφτιάχτη που έλεγα παραπάνω; Αυτό που πρέπει να χωνέψουμε είναι ότι το αντρικό είδος είναι από φύση του φτιαγμένο με ένα συγκεκριμένο τρόπο και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το ίδιο ισχύει και για εμάς. Λογικά θα έπρεπε να προσπαθούσαμε να βρισκόμαστε κάπου στη μέση και να χαράζαμε την «μαζί» πορεία μας. Αυτό απαιτεί συμβιβασμό κυρίως από εμάς. Η δική μας η συναισθηματική υπερβολή πρέπει να προσεγγίζει το μέτρο του άντρα. Συμβιβασμός βέβαια δεν σημαίνει υποταγή, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό για να μη δημιουργηθεί παρεξήγηση.
Δεν είναι εύκολο να καταφέρουμε να συμβαδίσουμε γυναικείο και αντρικό είδος, είναι σαφές και δεδομένο αυτό. Όμως βρε κορίτσια μη ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη super δύναμη της γυναίκας είναι το ένστικτό μας και όταν ξεκινάμε μια σχέση ή όταν είμαστε μέσα σε μια σχέση, το ένστικτό μας είναι αυτό που μας δείχνει αν αυτός ο άντρας που έχουμε δίπλα μας μπορεί να προσαρμόσει το μέτρο του, αν αξίζει να προσαρμόσουμε και εμείς την υπερβολή μας για να είναι αυτός «μαζί» μας και εμείς «μαζί του.
Να το εμπιστευόμαστε το ένστικτό μας πάντα!