Σου έχει τύχει; Ταυτίζεσαι; Δεν είσαι ούτε μόνη, ούτε η μόνη!
Άκου:
Ξεκινάω να βγαίνω με κάποιον, όλα καλά και όλα ωραία. Πίνουμε τους καφέδες μας, τρώμε τα lunch και τα dinner μας, πάμε τα σινεμά και τις βόλτες μας, κάνουμε υπέροχο σεξ και γενικά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Και αφού είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, λέω δεν μπορεί να μου πηγαίνει τόσο καλά εμένα αυτή σχέση.
Έχω βλέπεις και τον πρότερο άτιμο συναισθηματικό/ερωτικό βίο με εκείνον τον έναν αλλά και τον άλλον και τον παραάλλον που με σημάδεψαν και συναισθηματικά με έσκισαν αφού τους έδωσα και μια και δύο και τρεις ευκαιρίες – τι να σου περιγράφω τώρα – και κάπως έτσι έχω οδηγηθεί στο κλασσικό συμπέρασμα ‘ότι όλοι οι άντρες ίδιοι (μαλάκες) είναι!
Και αφού το παλικάρι εμπίπτει στην κατηγορία άντρας και στην ταμπέλα «όλοι ίδιοι» αρχίζω και τρώγομαι με τα ρούχα μου, και κάνω σενάρια, και τον μετράω σε σχέση με τους προηγούμενους, και υπεραναλύω τη συμπεριφορά του, τις λέξεις του στα μηνύματα, το σφίξιμο της αγκαλιάς του, την αίσθηση από το χάδι του, την διάρκεια του φιλιού του και όλα αυτά τα ωραία τα γυναικεία που κάνουμε και που συγκρίνουμε «αυτή τη φορά» με την «προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε» λες και ο άνθρωπος είναι ρομπότ και πρέπει κάθε φορά να κάνει τις ίδιες προγραμματισμένες κινήσεις, λες και εμείς κάθε φορά κάνουμε τις ίδιες προγραμματισμένες κινήσεις.
Και αφού έχω εξαντλήσει όλους τους πιθανούς λόγους που υποτίθεται ότι είναι και αυτός μαλάκας και με κοροϊδεύει και δεν είναι όπως ήταν και έχει αλλάξει απέναντί μου και τελικά μόνο για sex με θέλει, και sooner or later ίδιος με τους προηγούμενους και απαράλλαχτος θα αποδειχθεί, αρχίζω και μετράω αντίστροφα – στο μυαλό μου μέσα πάντα – για το πότε θα με παρατήσει. Και εννοείται ότι δεν θα επιτρέψω να με παρατήσει αυτός πρώτος. Μια γυναίκα δυνατή και δυναμική σαν εμένα που την έχει πάθει κιόλας δεν την παρατάει ποτέ, κανείς, ααα όλα κι’ όλα το πάθημα, μάθημα. Εγώ (θα) τους παρατάω πρώτη πάντα. Νόμος, γιατί δεν έχω επιλέξει και τυχαία να είμαι πλέον single. Έχω φτιάξει και moto που λέει «Δεν είναι κακό να είσαι μόνη, κακό είναι να είσαι με κάποιον που σε κάνει να νιώθεις μόνη» και κρύβομαι πίσω από αυτή μου τη σημαία και είμαι μια χαρά (και δυο τρομάρες)!
Αρχίζω λοιπόν άνευ λόγου και αιτίας, από το πουθενά δηλαδή και μια ωραία πρωία ή και εν τω μέσω της νυκτός, γίνομαι κτητική, απαιτητική, ζηλιάρα, του ασκώ πίεση, του γκρινιάζω, του μιλάω απότομα και άσχημα και τέλος πάντων κάνω όλα αυτά που ξέρω ότι θα τον διώξουν μακριά μου και θα τον κάνουν όντως να με παρατήσει, γιατί οι άντρες δεν θέλουν και πολλά ζόρια και ζοριλίκια, γενικά προτιμούν και επιδιώκουν την ειρηνική συνύπαρξη με το γυναικείο είδος. Βέβαια όταν εννοώ θα με παρατήσει, εννοώ θα τον διώξω γιατί δεν μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά, δεν του αξίζω βρε παιδάκι μου, πως να το κάνουμε τώρα.
Όπως καταλαβαίνεις στο τέλος με παρατάει ή για να είμαι πιο ακριβής στο τέλος καταφέρνω και τον διώχνω, αφού ο άνθρωπος στην ουσία δεν έχει κάνει κάτι μεμπτό. Απλά είναι άντρας και του έτυχα στον δρόμο του εγώ, μια βαθιά πληγωμένη γυναίκα που μπορεί επαγγελματικά και κοινωνικά να τα καταφέρνω μια χαρά, προσωπικά και συναισθηματικά όμως με το αντίθετο φύλο δεν ξέρω πως να με διαχειριστώ, δεν έχω ένα manual να δω τα quidelines και τις οδηγίες. Αντιστέκομαι και δεν με αφήνω ελεύθερη να απολαύσω τον έρωτα, το δόσιμο, την αγάπη ενός άντρα γιατί δυστυχώς έχει προηγηθεί ένας άλλος που μου απορρόφησε όλη μου την ενέργεια και μου καταρράκωσε την συναισθηματική μου υπόσταση και αφού είπαμε όλοι ίδιοι και εγώ διώχνω πρώτη, άντε ξουτ να μην καθυστερούμε.
Ο φόβος μου λοιπόν ότι πάλι θα εξαπατηθώ και θα καταλήξω πληγωμένη ξανά, με κάνει να ενεργοποιώ κάθε δυνατό μηχανισμό άμυνας, να κλείνομαι σαν στρείδι και να φέρομαι κυνικά και αλλοπρόσαλλα σε αυτόν που βρέθηκε στον δρόμο μου. Ασφαλώς είναι πολύ πιθανόν αυτός ο άντρας να είναι πραγματικά ένας διαφορετικός άντρας που θα με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Αυτό όμως τελικά δεν θα το μάθω ποτέ αφού τα κατάφερα και του έκλεισα την πόρτα κατάμουτρα και τώρα κάθομαι πίσω από αυτή βλέποντας τον να χάνεται, πανηγυρίζοντας και φωνασκώντας «καλά του έκανα, του άξιζε».
Βαθιά μέσα μου βέβαια κλαίω γιατί καταλαβαίνω ότι για άλλη μια φορά άφησα τον φόβο μου να κυριαρχήσει και να πετάξει κακήν κακώς και κλοτσηδόν κάποιον που θα μπορούσε όχι απαραίτητα να είναι ο άντρας της ζωής μου, αλλά τουλάχιστον να είναι κάποιος με τον οποίο, θα μπορούσαμε να περνάμε όμορφα μαζί, να πίνουμε τους καφέδες μας, να τρώμε τα lunch και τα dinner μας, να πηγαίνουμε τα σινεμά και τις βόλτες μας, να κάνουμε υπέροχο σεξ και γενικά να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, να έχουμε μια όμορφη σχέση, ανθρώπινη πάνω και πρώτα απ’ όλα.
(Να περάσει ο επόμενος παρακαλώ!)