Όλα άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 2016, όταν μου ήρθε μήνυμα ευχών για τα γενέθλιά μου στο facebook από τον Μ. Ενώ είμαστε από την ίδια πόλη εγώ τότε σπούδαζα σε άλλη όμως αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για να κρατήσουμε επικοινωνία 2 με 3 φορές την εβδομάδα.
Ήρθε ο καιρός που τελείωσα τις σπουδές μου και επέστρεψα πίσω στο σπίτι μου , γνώρισα και τον Μ. την πρωτοχρονιά από κοντά.
Είχαμε επαφή καθημερινά τόσο με την παρέα του όσο και με την δική μου , βγαίναμε , βλέπαμε ταινίες και παίζαμε παιχνίδια. Για τρείς μήνες το φλέρτ υπήρχε όμως ποτέ δεν εκδηλωνόταν, μέναμε στα υπονοούμενα και στα βλέμματα. Έδειχνε να ζηλεύει όταν άκουγε για τρίτους αλλά προσπαθούσε απλά να με κάνει και εμένα με τον ίδιο τρόπο να ζηλέψω.
(δεν το έδειξα ποτέ)
Σε διάφορες κουβέντες που κάναμε κατά καιρούς εγώ δεν ήθελα σχέση γιατί ήμουν πληγωμένη και αυτός γιατί είχε 5 χρόνια σχέση και είχε περάσει μόνο 1.5 χρόνος που ήταν χώρια.
Όσο περνούσε ο καιρός ερχόμασταν και πιο κοντά ώσπου ένα βράδυ Σαββάτου εκδηλωθήκαμε παραπάνω. Εγώ για κάποιο λόγο το σταμάτησα και έφυγα – πες το φόβος ,πες το δειλία; Δεν ξέρω!
Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο να πάω από εκεί και να βγούμε για ποτό αργότερα (δεν αναφέραμε τίποτα). Πήγα και το κακό δεν άργησε να γίνει αυτή την φορά.
Από τότε κάθε μέρα βλεπόμαστε ή μιλάμε στο τηλέφωνο , ο ένας προσέχει τον άλλον και πότε πότε μένουμε μαζί . Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν έχουμε μιλήσει για το τι έχουμε και ούτε εκδηλώνουμε λέξεις αγάπης, κάτι που δεν είναι απαραίτητο (γιατί τα πολλά λόγια είναι και σάλια) αλλά θα με βοηθούσε να καταλάβω τι έχουμε.
Άννα
Αγαπητή Άννα,
Βρε τί μου θυμίζει, βρε- τί -μου -θυμίζει! :p :p :p
Λοιπόν άκου: Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται τίτλους για να είναι ευτυχισμένοι και να περνάνε καλά. Πράξεις χρειάζονται, κατανόηση, στήριξη, αγκαλιές, φιλιά, γέλια και μαζί σε όλα. Αν αυτό που έχετε είναι όμορφο, δεν έχει ανάγκη από ταμπέλα για να γίνει ομορφότερο. Ακόμα και αν σου πει ότι έχετε σχέση, κανείς δεν σου εγγυάται ότι δεν θα πάει με άλλη ή εσύ με άλλον ή ότι θα σου φέρεται και θα του φέρεσαι καλά ή ότι θα υπάρχετε ο ένας στη ζωή του άλλου, αύριο το πρωί.
Η «σχέση» είναι κατά τη γνώμη μου μια «εγγυητική επιστολή» που επινόησαν οι άντρες για να «καθησυχάζουν» τις γυναίκες. Ασφάλεια όμως δεν σου δίνει το όνομα αλλά η χάρη 😉
Στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί σου είναι στο θέμα της αποκλειστικότητας. Δικαιούσαι να γνωρίζεις αν το concept είναι να βγαίνετε και με άλλους ή μόνο μεταξύ σας, ώστε να ξέρεις τί να περιμένεις και πόσο ανοιχτές κεραίες να έχεις. Αυτό ναι, να το ρωτήσεις και εννοείται να πεις την αλήθεια σχετικά με το αν θες αποκλειστικότητα ή όχι, και όχι να πεις αυτό που θέλει να ακούσει ο άλλος. Το επισημαίνω, γιατί το έχω δει να συμβαίνει -ο ένας να λέει ότι θέλει free σχέση και ο άλλος να συμφωνεί χωρίς όμως να το θέλει, μόνο και μόνο για να μην τον χάσει απ’ τη ζωή του-και το πράγμα να χαλάει και μάλιστα επεισοδιακά. Δεν θέλεις δράματα, γι αυτό ξεκαθάρισέ το από τώρα. Αυτά τα «σκοτώνεις» όταν είναι μικρά.
Γενικότερα πάντως διακρίνω μια ενοχή στο γράμμα σου. «Δεν άργησε να γίνει το κακό» λες. Γιατί το ονομάζεις κακό; Επίσης κάπου αλλού γράφεις «εγώ δεν ήθελα σχέση γιατί ήμουν πληγωμένη και αυτός γιατί είχε 5 χρόνια σχέση και είχε περάσει μόνο 1.5 χρόνος που ήταν χώρια». Δηλαδή πόσος καιρός έπρεπε να περάσει από τη προηγούμενη σχέση του, καμιά δεκαετία; Επίσης μήπως «δηλώνεις» πληγωμένη χωρίς να είσαι πια, απλά και μόνο επειδή φοβάσαι να πας παρακάτω;
Νομίζω πως-χωρίς να είμαι ειδικός-ίσως έχεις μεγαλώσει με τρόπο που «προστάζει» οι άνθρωποι να σχετίζονται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Όμως οι σχέσεις δεν έχουν ούτε εγγυήσεις, ούτε κουτάκια. Αντιθέτως έχουν ψιλά γράμματα που εμφανίζονται στη πορεία και είναι στο χέρι σου, όταν τα δεις-γιατί θα τα δεις-να ξέρεις να τα διαχειριστείς.
Μέχρι τότε, χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Η μαγεία και η γλύκα των πρώτων στιγμών, δεν γυρίζουν πίσω, ξέρω που σου λέω 🙂
Καλοφάγωτο το τρελό αγόρι, να περνάτε υπέροχα!
Κυριακή Χαριτάκη