Είμαι μια γυναίκα που μεγάλωσε σε μια παραδοσιακά αυστηρή ελληνική οικογένεια, όπου ως κορίτσι έπρεπε να συμμορφωθώ σε ένα σύνολο κανόνων που φυσικά δεν ίσχυαν για τους αδελφούς μου. Παντρεύτηκα με προξενιό έναν άντρα που μου τον διάλεξαν οι γονείς μου, ο οποίος ζούσε διπλή ζωή. Ημουν γυναίκα καριέρας, αλλά έγινα πιστή σύντροφος και καλή νοικοκυρά για εκείνον που έλειπε συνεχώς τα βράδια από το σπίτι.
Υστερα από δύο χρόνια γάμου, ο άντρας μου αποφάσισε να μείνει με την άλλη, αφήνοντάς με μόνη με ένα μικρό παιδί στην αγκαλιά, το οποίο δεν έχει συναντήσει τον πατέρα του μέχρι σήμερα. Μεγάλωσα μόνη μου το παιδί μου και όταν πήγε στο κολέγιο, πήρα την απόφαση να κοιτάξω τον εαυτό μου. Γνώρισα έναν άντρα, χωρισμένο επίσης που είχε παντρευτεί μία γυναίκα που δεν ήταν Ελληνίδα. Μαζί του θα μπορούσα να είμαι πολύ ευτυχισμένη αν δεν υπήρχε η οικογένειά του. Δεν σεβάστηκαν ποτέ την απόφασή του, δεν με αγκάλιασαν ποτέ και όταν προσπαθώ να κάνω το σωστό απέναντί τους, γιατί αυτή είναι η οικογένειά του και το σέβομαι, πάντα προκαλούνται καυγάδες και φασαρίες και ο άντρας μου τα βάζει μαζί μου.
Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο με έχει κουράσει να μου παραπονιέται συνεχώς για τα προβλήματα που προκαλούνται από την μάνα του και την αδελφή του. Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήμασταν αν τους άφηνε έξω από τη ζωή μας. Το καταλαβαίνω ότι το αίμα δεν γίνεται νερό, αλλά δε θα ήταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαμε να τους φερόμαστε με αγάπη και σεβασμό, και να τους κρατήσουμε σε απόσταση;
Τι μπορώ να κάνω για να διατηρήσω τη λογική και την ισορροπία μου στο γάμο μου με έναν πραγματικά θαυμάσιο άνδρα ο οποίος, παρόλο που ξέρει πως η οικογένειά του είναι δυσλειτουργική συνεχίζει να επιδιώκει στενές σχέσεις μαζί τους και ύστερα να μαλώνει μαζί μου για τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά;
Πηγή: ekirikas.com