Είμαι τριάντα χρόνων και έχω παντρευτεί πριν από τέσσερα χρόνια μια γυναίκα ένα χρόνο πιο μικρή από εμένα. Πρόσφατα αποκτήσαμε κι έναν γιο. Και οι δύο έχουμε τις δουλειές μας και, αντικειμενικά τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζουμε ιδιαίτερα προβλήματα στη ζωή μας. Έχουμε οικονομική άνεση και μια ζωή που πολλοί θα ονειρεύονταν. Όμως, εγώ είμαι δυστυχισμένος στο γάμο μου. Ο λόγος δεν είναι ένα τρίτο πρόσωπο, αλλά η ίδια η γυναίκα μου.
Η γυναίκα μου είναι πολύ όμορφη, πολύ έξυπνη, πολύ δυναμική, πολύ κοινωνική, γενικά είναι μια χαρισματική προσωπικότητα που τραβάει πάνω της τα βλέμματα και την προσοχή ανδρών και γυναικών. Γίνεται πολύ εύκολα η ψυχή της παρέας και μονοπωλεί το ενδιαφέρον στις κοινωνικές μας συναναστροφές.
Ακόμη κι όταν βγαίνουμε με τους φίλους μου και τις γυναίκες τους, εκείνη προσέχουν, σε εκείνη μιλούν περισσότερο, εγώ είμαι πάντα στη σκιά της και μπορεί να κάθομαι σε ένα τραπέζι για ώρες χωρίς να μιλάω και να μην το έχει παρατηρήσει κανείς. Γενικά είμαι χαμηλών τόνων, αυτό που λέμε «ήσυχο και καλό παιδί», αλλά αυτό ποτέ δεν το ένιωσα ως πρόβλημα σε προηγούμενες σχέσεις που είχα, παρά μόνο τώρα μαζί της.
Κοντά της φαίνομαι τόσο λίγος και αυτό με καταρρακώνει. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να της εξηγήσω πώς νιώθω, δεν θα το καταλάβει και όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ κλείνομαι στον εαυτό μου, πολλές φορές της φέρομαι απότομα και μετά το μετανιώνω. Εκείνη δεν καταλαβαίνει τη συμπεριφορά μου, και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να μαλώνουμε συχνά. Θέλω να το σταματήσω, άλλα δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ.
Πηγή: ekirikas.com