Την πρώτη χρονιά που είχα το δίπλωμα οδήγησης και δεν ήξερα ακόμα να οδηγώ καλά, έκανα κάτι που με κατατρέχει ακόμα και σήμερα. Έβαλα όπισθεν για να ξεπαρκάρω και δεν είδα ότι εκείνη την ώρα περνούσε πίσω από το αμάξι μου η 10χρονη κόρη των γειτόνων μας. Το παιδί σκοτώθηκε ακαριαία μιας και στριμώχτηκε ανάμεσα στο δικό μου αυτοκίνητο και το πίσω παρκαρισμένο. Πήγε να περάσει το δρόμο για να πετάξει τα σκουπίδια (ζούμε σε ένα πολύ ήσυχο στενό που δεν περνάνε αμάξια) και ανέμελο όπως ήταν το χτύπησα χωρίς να προλάβει να αντιδράσει.
Δεν καταδικάστηκα μιας και ήταν φόνος εξ αμελείας και όχι δολοφονία, αλλά οι τύψεις για το κακό που έκανα με κατατρώνε από τότε. Οι γείτονες φυσικά μου έκαναν μήνυση και αγωγή, αλλά το όλο ζήτημα δεν είχε συνέχεια. Το bullying που δέχτηκα από τη γειτονιά δεν υπήρχε. Με κοίταγαν σαν να μου λέγανε «Φόνισσα» και μου γύρναγαν την πλάτη. Ακόμα και οι πιο κοντινοί μας έδειχναν να με μισούν. Αναγκάστηκα στο τέλος να μετακομίσω.
Έχουν περάσει 9 χρόνια και ακόμα κάνω ψυχοθεραπεία. Ξέρω ότι μπορούσα να το είχα αποφύγει, αλλά τώρα είναι πια αργά. Ακόμα έχω θέματα και μάλιστα σοβαρά. Δεν μπορώ να κοιμηθώ, να συγκεντρωθώ, να χαρώ γενικά τη ζωή μου. Στέρησα τη ζωή από ένα παιδί. Οι γείτονές μας έχουν μετακομίσει, εγώ οδηγώ χωρίς να παθαίνω κρίσεις πανικού και προσπαθώ να λειτουργήσω στην καθημερινότητά μου χωρίς όμως επιτυχία.
Αποφεύγω όσο μπορώ να πηγαίνω στο πατρικό μου. Κάθε που επισκέπτομαι τους γονείς μου νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό μου και τις ενοχές να με κατακλύζουν πιο πολύ από ποτέ. Τώρα που η μητέρα μου έσπασε το ισχίο της, αναγκάζομαι να πηγαίνω συχνά, πράγμα που μου έχει επιβαρύνει την ψυχολογία. Τους ζητώ να το πουλήσουν, αλλά δεν θέλουν. Στο τέλος βλέπω να απομονώνομαι τελείως από τους δικούς μου. Δεν αντέχω να πηγαίνω. Στο τέλος θα κάνω κακό στον εαυτό μου και δεν θέλω να φτάσω μέχρι εκεί για το λάθος μιας στιγμής που στέρησε όμως τη ζωή από ένα κοριτσάκι.
Δεν αντέχω να ζω έτσι. Τί να κάνω;
Λίνα
Θέλεις να μοιραστείς ανώνυμα τη δική σου ιστορία;
Τη περιμένουμε στο info@singlewoman.gr