Ήμουν μόλις 11 χρονών όταν η μητριά μου είπε στη 13χρονη αδερφή μου και μένα ότι θα μας «έφτιαχναν» ώστε να γίνουμε σωστές γυναίκες. Αυτή και ο μπαμπάς μου είπαν για μια ιεροτελεστία και ότι όταν βγαίναμε από τη διαδικασία αυτή, θα παίρναμε πολλά δώρα. Δεν είχαμε ιδέα τί θα μας συμβεί. Κανείς δεν μας είπε ότι θα μας ακρωτηρίαζαν τα γεννητικά όργανα.
Τη νύχτα της 1ης Αυγούστου 1984, η μητριά μου μας πήγε σε μια απομονωμένη περιοχή περίπου μια ώρα μακριά με το λεωφορείο από εκεί που κατοικούσαμε στη Σιέρα Λεόνε. Όταν φτάσαμε, βρήκαμε πολλές γυναίκες να περιμένουν έξω από μια καλύβα. Μας είπαν να περιμένουμε, ενώ αυτοί έκαναν κάτι μέσα. Στη συνέχεια μια γυναίκα μας είπε να βγάλουμε όλα μας τα ρούχα και να κάτσουμε κάτω από ένα δέντρο.
Πρώτα, ήρθαν και πήραν την αδελφή μου, επειδή ήταν μεγαλύτερη. Την πήραν στην καλύβα και, μέχρι σήμερα, ακούω τις κραυγές της. Όταν την έσυραν πίσω στο δέντρο, φώναζε και ήταν γεμάτη αίματα. Δεν είχα ιδέα τί γινόταν.
Τότε ήρθε η σειρά μου. Μου έδεσαν τα μάτια και τα χέρια και με ξάπλωσαν σε ένα χαλάκι. Μου κρατούσαν τα πόδια ανοιχτά και κάποιες άλλες γυναίκες κρατούσαν τα χέρια μου για να μην μπορώ να αντιδράσω. Ο «εκτελεστής» έκατσε στο στήθος μου. Ήταν βαριά και γυμνή. Το κατάλαβα διότι από τον πόνο κόβοντας την κλειτορίδα και τα μικρά χείλη του αιδοίου, ήμουν σε τόσο μεγάλο σοκ από τον πόνο, που απελευθέρωσα τα χέρια και τη χτύπησα στην πλάτη.
Όταν ο «βιασμός» μου τελείωσε, μου ελευθέρωσαν τα μάτια. Ήμουν καλυμμένη με αίμα και οι γυναίκες γύρω χόρευαν και τραγουδούσαν πίνοντας αλκοόλ. Σκοντάφτοντας σε όλο το δρόμο με κάθισαν κάτω από το ίδιο δέντρο με τα πόδια μου απλωμένα. Κοίταξα τον εαυτό μου με τρόμο. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν το κόκκινο.
Ο πόνος ήταν πολύ δυνατός και είναι δύσκολο να τον συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο. Ο φυσικός πόνος, οξύς, διαπεραστικός δεν σταματούσε όσο πέρναγε η ώρα. Επιδεινωνόταν από τον συναισθηματικό πόνο. Τί συνέβαινε; Γιατί οι γονείς μας επέτρεψαν να συμβεί αυτό; Τί θα γινόταν στη συνέχεια; Δεν μίλησα με την αδερφή μου γι’ αυτό και δεν μου μίλησε ούτε εκείνη .
Τη νύχτα του ακρωτηριασμού, ξύπνησα για να πάω τουαλέτα, αλλά η πληγή ήταν τόσο φρέσκια, που ένιωσα έναν πόνο να ανεβαίνει στη σπονδυλική μου στήλη και μετά να πηγαίνει κάτω στα πέλματα των ποδιών μου. Προσπάθησα να μην ουρήσω, αλλά δεν μπορούσα να το κρατήσω, γι’ αυτό κάθισα εκεί και το άφησα να πέφτει σταγόνα σταγόνα.
Όλη τη νύχτα αιμορραγούσα μέχρι που σταμάτησε τελικά την επόμενη μέρα. Δεν έδεσαν την πληγή, ούτε χρησιμοποίησαν κανένα αντισηπτικό. Μας άφησαν όπως ήμασταν, να ζήσουμε ή να πεθάνουμε. Ήμουν τυχερή, επειδή τελικά επέζησα.
Κάποια κορίτσια αιμορραγούν μέχρι θανάτου. Άλλα πεθαίνουν από το σοκ, από τη μόλυνση ή άλλες λοιμώξεις μας είπε γνωστός Γάλλος γιατρός, που πρωτοστατεί σε μια καινοτόμο χειρουργική μέθοδο για την αποκατάσταση βλαβών από τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων.
«Αν τα θύματα πεθάνουν, όσοι τα ακρωτηριάσουν λένε ότι το έπαθαν επειδή είναι μάγισσες».
Ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων ή αλλιώς FGM, εκτελείται διαφορετικά σε κάθε χώρα και περιοχή. Στη Σιέρα Λεόνε είναι μια πρακτική με πολλές σκοτεινές τελετουργίες, οι οποίες διεξάγονται σε μια περίοδο εννέα ημερών.
Για παράδειγμα, μια μέρα ετοίμασαν ένα γεύμα με κόκκινο ρύζι – το πιο θρεπτικό ρύζι που καλλιεργείται εκεί και που είναι αρκετά ακριβό – με ψάρι και κάτι πράσινο. Έβαλαν το πιάτο να σταθεί πάνω σε ένα ραβδί στη μέση του τραπεζιού. Είπαν στην αδερφή μου και εμένα να φάμε με κυκλική κίνηση. Αν το πιάτο πέσει απ’ το ραβδί ή κλίνει προς κάποια από εμάς, είπαν ότι θα πεθάνουμε γιατί σήμαινε ότι είμαστε μάγισσες.
Ήταν το πιο αηδιαστικό πράγμα που έφαγα ποτέ. Απαίσιο. Φάγαμε με το ζόρι τρεις μπουκιές και το παρατήσαμε. Αργότερα ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας μύθος που έλεγε ότι τα κορίτσια πριν οδηγηθούν σε κλειτοριδεκτομή τρώνε τις μαγειρεμένες κλειτορίδες άλλων κοριτσιών!!! Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά ένας μύθος.
Θυμάμαι ένα άλλο τελετουργικό στη μέση της νύχτας με το φεγγάρι να λάμπει. Ήμασταν ξανά γυμνές και μας οδήγησαν σε κάτι που έμοιαζε με φέρετρο με λευκό ύφασμα πάνω του. Μας είπαν ότι έπρεπε να μπούμε μέσα χωρίς να το σκουντήσουμε καθόλου, αλλιώς θα πεθαίναμε. Το δεξί μου πόδι κατά λάθος κλώτσησε την άκρη του κουτιού και όλη τη νύχτα νόμιζα ότι θα πεθάνω.
Όλα τους τα τελετουργικά γύριζαν γύρω από το θάνατο. Ποτέ κανείς δεν μας είπε για τις χαρές της ζωής, όπως η μητρότητα ή ο γάμος.
Πριν επιστρέψουμε σπίτι, οι γυναίκες μας είπαν αν λέγαμε πουθενά τί συνέβη, το στομάχι μας θα πρηζόταν και θα πεθαίναμε. Όταν επέστρεψα στο σχολείο, το είπα σε ένα άλλο κορίτσι. Ήθελα να δω αν πραγματικά θα πεθάνω. Δεν έγινε τίποτα.
Τις εννέα μέρες, που ήμασταν χώρια, η μαμά μου ήξερε τί συνέβαινε, αλλά δεν είπε τίποτα σε κανέναν. Με ρώτησε όταν γυρίσαμε και όταν της είπα τί συνέβη, η απάντησή της ήταν συγκλονιστική: Γέλασε. Συνειδητοποίησα ότι δεν νοιαζόταν πραγματικά.
Η απάντησή της με γέμισε με μίσος. Μισούσα τη μαμά μου, τον πατέρα μου, τη μητριά μου και όποιον επέτρεψε να μας συμβεί αυτό. Μισούσα τις γυναίκες που μας το έκαναν. Για περισσότερα από 25 χρόνια, φανταζόμουν το θάνατο καθενός εξ αυτών.
Ποτέ δεν ξεπερνάς κάτι τέτοιο. Πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό. Θυμάμαι τον πόνο κάθε μέρα όταν κάνω μπάνιο, κάθομαι, σηκώνομαι ή πηγαίνω τουαλέτα. Δημιουργήθηκα ολόκληρη από το Θεό, αλλά μου στέρησαν κάτι δικό του χωρίς να έχουν κανένα δικαίωμα. Παραμένω πλήρης, αλλά όχι ολοκληρωμένη.
Δεν έχω μιλήσει ακόμα σοβαρά με τη μαμά ή τη μητριά μου για ό, τι συνέβη. Κάποτε το είπα στη μαμά μου και εκείνη γέλασε. Δεν απάντησε κάτι, δεν μου είπε δυο λέξεις. Δεν παραδέχτηκε πόσο λάθος ήταν αυτό που γινόταν. Φταίει και ο πατέρας μου, ο οποίος και πλήρωσε για να μας το κάνουν αυτό, αλλά δεν ζει πια για να τον αντιμετωπίσω.
Στα 24 μου πήγα στις Η.Π.Α. για να σπουδάσω εκμεταλλευόμενη την αίτησή μου, που είχε γίνει δεκτή. Την πρώτη φορά που είπα την ιστορία μου, ήμουν στο Πανεπιστήμιο Marymount στη Ν. Υόρκη. Σήκωσα το χέρι μου, ο ομιλητής (ο οποίος είχε έρθει για να μιλήσει για το θέμα αυτό) μου έδωσε το λόγο και είπα σε όλους ότι ήμουν επιζήσασα μιας τέτοιας κατάστασης. Όλοι είχαν άφωνοι και κοιτούσαν. Στην τάξη δεν άκουγες ούτε τις ανάσες των φοιτητών. Πολλοί από αυτούς δεν γνώριζαν καν ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ένιωσα απελευθερωμένη.
Με τα χρόνια, επισκέφτηκα κι άλλα πανεπιστήμια και επιτροπές για τα δικαιώματα των γυναικών και είπα την ιστορία μου ακόμα και σε ραδιοφωνικές συνεντεύξεις. Το 2015 δημοσίευσα το βιβλίο μου «Το μακρινό ηλιοβασίλεμα: Η δύναμη στον πόνο για συγχώρεση», στο οποίο μιλάω για την εμπειρία μου για τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων και το βιασμό και πώς έμαθα να ξεπερνάω αυτές τις τραγωδίες και να βγαίνω νικήτρια αντί για θύμα.
Η αδελφή μου, που είναι ακόμα στη Σιέρα Λεόνε, διάβασε το βιβλίο μου και μιλήσαμε για λίγο. Αλλά δεν μπήκαμε σε λεπτομέρειες. Δεν θέλει να μιλάει γι’ αυτό και σέβομαι την απόφασή της. Αλλά εγώ θα το κάνω. Δεν θα σταματήσω ποτέ.
Πηγή: womenshealthmag.com